Zaterdag 10 september 2011

'Ik kan natuurlijk ook even de fiets nemen.' Het is er uit voor ik het weet. Maar helemaal geen gek idee natuurlijk, de fiets. Bovendien, zo ver is het niet. En Ineke beaamt het. 'Ja, je kan natuurlijk ook de fiets nemen. Dan neem je op de terugweg de jongens meteen even mee voor een ijsje of zo.' Een ijsje? De jongens? We moeten het natuurlijk ook niet overdrijven. Bovendien, de kilo's...

Binnenkort moet ik weer op het appel verschijnen bij de internist. De afspraak is inmiddels drie keer verzet maar het lijkt erop dat het ook ditmaal scheepsrecht wordt. En dus moet er bloed worden geprikt. Want je kunt jezelf wel goed voelen, of het écht goed is zullen de cijfers uit moeten wijzen. En zo kreeg ik een formulier in de bus met tal van onderzoekspunten. Gelukkig, er waren er maar drie aangekruist.

Ja, je zal maar cliënt zijn van het beste ziekenhuis van Nederland! Want dat ís het Sint Franciscus Gasthuis. Tenminste, volgens een test in het AD. En datzelfde SFG heeft een dependance in Berkel en Rodenrijs alwaar ik dus op deze bewolkte dag bloed kan gaan laten prikken. Op de fiets. Scheelt benzine, is goed voor de conditie en vervuilt niets.

Vooral die conditie weegt zwaar. Want ik voel me wel stukken beter, maar dat is ook te zien als ik op de weegschaal sta. Ik moet gewoon weer uit gaan kijken dat hij niet doorslaat naar de andere kant! Je kunt je schildklier wel stilleggen met medicijnen en Thyrax slikken om het hormoon binnen te krijgen, maar afvallen is er niet meer bij dan. En ik zag er zo lekker afgetraind uit.

Op de terugweg besluit ik niet langs school te gaan. Ze zijn vast al naar huis. En inderdaad, onderweg op de Landscheiding komen we elkaar tegen. Zij verbaasd natuurlijk. 'Waar komt u nou vandaan?' Ik leg het uit. Maar ik vertel niks over ijsjes. Stel je voor dat ik toch nog in de verleiding kom...