Maandag 19 spetember 2011

Ik installeer me met Vakblad voor de Bloemisterij in een stoel bij het raam. Eerst zat ik bij de tafel dicht bij de balie maar ik zag dat m'n telefoon daar geen bereik had. En omdat de hoop dat de Chef Tweespraak belt altijd latent aanwezig is besloot ik het raam op te zoeken. Twee streepjes. Dat moet genoeg zijn.

Het is tijd voor een controlebezoek bij de internist. Vier maanden zijn er voorbij. En ik voel me goed, dus ik ga met vertrouwen naar het Sint Franciscus. Wat kan me gebeuren? Hoogstens dat ze zegt dat ik wat te dik ben. Pareer ik gewoon met: 'Maar iedereen vindt me er juist stukken beter uitzien nu!' Want om nu ook op de fiets naar het SFG te gaan...

Omdat ik de lange wachttijd van vorige keer nog in gedachten heb wapen ik me dit keer met lectuur. Een vakblad en pen en papier voor een limerick die aan het gisten is. Daar houd ik het desnoods wel een uur mee uit. Bovendien liggen er nog een paar tweespraken in het vuur, dus wie weet belt de KRO nog wel op.

Ruim op tijd betrek ik mijn positie bij het raam. Goed uitzicht op alles wat er voor mij gebeurt. Een co-assistent neemt een mevrouw mee om wat vragen aan haar te stellen. Oei, als mij die eer maar niet te beurt valt... Duurt het nóg langer. Maar wie schetst mijn verbazing? Vijf minuten voor het afgesproken tijdstip zie ik het bekende gezicht van mijn internist opdoemen. 'Meneer van Egmond?'

Hoe is het mogelijk. Snel zet ik mijn mobiel op stil en huppel achter haar aan. Om na vijf minuten alweer buiten te staan. Mijn vermoeden werd bewaarheid. Het gaat goed maar de hoeveelheid Thyrax moet iets verhoogd. Dat de kilo's er te snel aankomen duidde dus wel degelijk op een klein tekort aan schildklierhormoon. Het lag niet aan te weinig beweging.

Onderweg naar de auto zet ik het profiel van mijn mobiel weer op normaal en check ik of ik gemiste oproepen heb. Nee dus. Geen bordje vandaag. Voor het parkeren laat ik een euro afschrijven van de chipknip. Kan slechter. Ik laat het ziekenhuis achter me. De zon schijnt.