Vrijdag 25 november 2011

Ik merk dat het fout zit als ik de herinneringsacceptgiro van de Donald Duck zie. Weken, wat zeg ik, misschien al maanden probeer ik te doen alsof er geen post binnenkomt. Alles verdween in de grote la. En zolang die dicht bleef schuiven was er niks aan de hand. Tenminste, dat dacht ik. Maar ja, als ze nu ook nog aanmaningen gaan sturen...

Nee, niet bang zijn dat we onze rekeningen niet meer kunnen betalen hoor. We hebben het nog goed. In de regel viste ik de post met acceptgiro's netjes van de grote hoop. En als Ineke met iets zwaaide dan zei ik standaard: Leg maar bij de computer, dan kom ik het vanzelf wel tegen. Maar ja, dat loopt weleens mis.

Dat blijkt vanmiddag wel. Want zuchtend en steunend zet ik me aan het werk. Klein krukje gepakt, bij de bewuste la gepositioneerd, voldoende ruimte om me heen vrijgemaakt en aan de slag. O ja, als opkikker de radio aan op Radio 2. Stemfinaledag voor de Top 2000. Fix You draaien ze. Hoe toepasselijk. En zo ga ik aan het openscheuren, sorteren, bewaren, archiveren en weggooien. Een half uur lang. Ik schaam me...

Want niet alleen de Donald Duck blijkt nog geld van ons tegoed te hebben. Ik kom er nog een paar tegen die onder het paard z'n buik verdwenen waren. En als oom Dagobert een paar weekjes op z'n geld moet wachten, oké, die overleeft het wel. Maar dat geldt natuurlijk niet voor iedereen. Dus snel Rabo Telebankieren maar opgezocht om onze schulden in te lossen. Voor zover ik weet kunnen we iedereen weer recht in de ogen kijken.

Maar ik zoek nog wel een oplossing eigenlijk voor dit probleem. Want die administratie, ik blijf er een hekel aan houden. Een grotere la helpt niet, daar ben ik inmiddels wel achter. Alles automatisch, daar houd ik niet van. Wacht eens, ik zou natuurlijk mijn verlanglijstje voor Sinterklaas nog even kunnen bijwerken. Een administratieve hulp die bij me past...