Donderdag 29 december 2011

Het geluid van de mellotron. Het ritme. De stem. Tuesday Afternoon van The Moody Blues zweeft door de kas op zomaar een donderdagmorgen. Nou ja, zomaar. Het is de laatste week van het jaar. Tóch al zo'n moment van melancholie. En met de Top 2000 aan helemaal. Mijn gedachten zweven ook. Terug naar de jaren zeventig. Naar mooie dinsdagavonden.

Een paar weken geleden. Samen met Ineke in Beeld en Geluid in Hilversum. Daar kun je terugkijken en -luisteren naar van alles uit je jeugd. En plots zag ik hem weer. Nog zwarter dan ik dacht. En met die onmiskenbare witte bles op zijn hoofd. Black Beauty. De zwarte hengst die zulke spannende avonturen beleefde. Ja, je moest er tegen kunnen hoor. Niets voor overgevoelige zieltjes.

Eigenlijk kon ik die serie helemaal niet zien. Wij hadden namelijk geen tv. Mijn ouders hielden het ding om principiële redenen buiten de deur. Een radio en pickup waren genoeg. Daar kwam al narigheid zat uit. Met dank aan mijn broers. 'Kan dat getjenk niet wat zachter?' Ik hoor het mijn vader nóg zeggen...

Maar onze bovenburen hadden wel tv. De familie Paap. En ik had een goede band met Marrie, het buurmeisje. Ja, dat was best slim. Want zo kon ik op woensdagmiddag ook kijken. De film van ome Willem. De dikke en de dunne. Charlie Chaplin. Die ene film over dat schip dat op een onbewoond eiland strandde. Tjonge, en dan vinden ze tegenwoordig Expeditie Robinson spannend. Ze weten niet waar ze het over hebben...

Maar de dinsdagavond was speciaal. Stel je voor, het was in 1974. Van het WK in West-Duitsland weet ik hoegenaamd niets meer, maar dat ik op die avonden naar een zwarte hengst keek wel. Of het indruk heeft gemaakt! En volgens mij kwam daarna Q en Q. Dat was denk ik te laat voor mij. Dan ging ik de trap alweer af naar ons eigen huis. Naar bed, dromen over een paard. Mijn held.

Of ik mijn ouders verwijt dat wij vroeger geen tv hadden? Absoluut niet. Ik verlang zelf weleens naar een tv-loze huiskamer als de zoveelste schreeuwerige tekenfilm voorbij komt. En bovendien, dan had ik deze goede jeugdherinnering vast niet gehad. Die neem je mee zolang je verder leeft. Maar dat is weer een ander liedje.