Dinsdag 10 januari 2012

'Het is zover.'
'Geen zin.'
'Maar het moet.'
'Ja sorry, ik heb echt geen zin.'
'Maakt niet uit, het móet! Kom op!'
'...'

Als er in mijn hoofd twee personen zouden zitten dan had dit gesprek werkelijk plaatsgevonden. De een mismoedig, de ander gewetensvol. De een met een gezicht als een oorwurm, de ander ongeduldig en met het vingertje omhoog. Chris de Burgh zou ze the head en the heart noemen. Want ook dit is een klassiek dilemma.

Klussen en ik, het blijft een onmogelijke combinatie. Want ja, er moet hoognodig geverfd worden. De bijkeuken, de keuken, de woonkamer. Muren en plafonds gesausd, kozijnen gelakt. Zwarte vegen en zelfs een schimmelplekje op het plafond bij het raam. Kale plekken op deuren en houtwerk. Bladders op de plintjes onderaan de lambrizering in de keuken. Vast van het plavuizen dweilen.

Al maanden weet ik het. Stel ik het uit. Straks, in de winter, dan heb ik er de tijd voor. Komt wel, houd ik mezelf en Ineke voor. En als Job aanbiedt om te helpen, lachend, wuif ik het weg. 'Nee, ik doe het liever zelf.' Liever... De leugenaar. Als ik hem groen licht geef moet ik zelf ook. En ik ben er nog niet aan toe.

Maar nu ben ik weer een stap verder. Net, na het eten, zei ik tegen Ineke dat ik hoognodig aan de slag moet. Ik kon haar nog net opvangen. Perplex, dat is het goede woord. Stomverbaasd past ook wel. Ze sloeg haar armen om me heen. Alsof ze haar eigen energie op me wilde overbrengen. Ik weerde het af. Niet te snel hoor...

Toch lijkt het te helpen. Straks om twee uur, na het Tweespraakeindklassement, rijd ik naar de Gamma. Voor verf, rollers, kwasten en wat er maar nodig is. We gaan beginnen. En ik maak het even wereldkundig om te voorkomen dat ik weer terugkrabbel. Het is nu of nooit. Zucht...