Ja, wat moet je verwachten als je naar een avond over kerkverlating gaat? Gaan ze je bijvoorbeeld als ouders vertellen wat je allemaal verkeerd hebt gedaan? Dat je enthousiaster je geloof had moeten uitdragen in de opvoeding? Of misschien strenger had moeten zijn op zondagochtend? 'En nu kom je je bed uit!' Zit je als ouders eigenlijk wel op dergelijke goede raad te wachten?

Ik vond het een superidee. In een jaar waarin je als kerkelijke gemeente stilstaat bij de oproep 'Volg Mij' twee avonden organiseren over kerkverlating. Want natuurlijk is het uitstekend om elkaar te helpen Jezus na te volgen, maar wat als een van je kinderen tegen je zegt dat hij of zij dat niet wil? In de praktijk blijkt vaak dat ouders daar ontzettend veel moeite mee hebben.

En dat is ook niet gek. Voor een christen tenminste. Want als je gelooft in Jezus Christus dan staat het leven dat je nu leeft niet op zichzelf. Jezus zelf zegt immers dat alleen zij die in Hem geloven eeuwig leven hebben. (Johannes 3 : 16) En dus maakt het nogal wat uit of je Jezus Christus aanneemt of niet. Het is het verschil tussen leven en dood. Daarom kan het ouders benauwen als ze hun kinderen zien afdwalen. Je hebt toch het beste met ze voor?

Vandaar dat de commissie die het jaarthema had voorbereid aan ouders en anderen de gelegenheid wilde geven om hierover door te praten. Wat doet het met je als iemand van wie je zielsveel houdt het geloof of de kerk vaarwel zegt? En dat aan de hand van een dvd met twee lezingen die in 2010 zijn gehouden door Arie de Rover en Peter van der Kamp. Ze zijn hier na te lezen.

En dan blijkt dus dat het niet gaat om goede raad geven. Alsof ouders die blijmoedig hun geloof uitdragen een grotere garantie hebben dat hun kind gaat geloven. Alsof afdwalende kinderen het gevolg zijn van jouw eigen falen als vader en moeder. Neem van mij aan, als dat zo was ging niet één kind geloven. Het is slechts genade van God als je kind Jezus Christus als zijn Verlosser aanneemt.

En daarom was de insteek van de eerste avond ook dat je je kind moet loslaten. Ruimte moet geven om zelf Jezus te gaan volgen. Het gaat er niet om dat het zich jouw denkbeelden eigen maakt en in jouw voetsporen stapt maar om die van Jezus Christus. Het is immers Volg Mij. Met een hoofdletter. Dan moeten ouders een stapje terugdoen.

Daarom ging het ook meer over ons als ouders dan over de kerkverlater zelf. Kan ik dat, loslaten? Als je puber zijn ruimte bevecht, durf je die dan ook te geven? Stimuleer je hem of haar om zelf te ontdekken wie God voor hem of haar is? Ook al doet het je immens verdriet als er andere keuzes worden gemaakt? En de belangrijkste vraag: Wie is Jezus Christus eigenlijk voor mij? De nummer Eén?