Dinsdag 17 januari 2012

Terwijl mijn hersens kraken om een limerick kloppend te krijgen gaat de telefoon. Rik. 'Pap, ik sta met een lekke band bij de Rottebanbrug, kan u die paarse fiets even komen brengen?' Kan u die paarse fiets even komen brengen... Lekker, zit ik echt op te wachten om half negen 's ochtends.

Maar ja, de auto staat er dus veel keus heb ik niet natuurlijk. Chips... De ramen zitten nog dik onder het ijs. Niet binnen gezet gisteravond want we hoefden niet weg vanmorgen. Nu wel. En dus sta ik even later zuchtend met een krabber in mijn hand de winter van 2012 weg te schrappen. Je moet heel wat over hebben voor je kinderen anno nu.

Ja, die gedachte schiet me te binnen als ik turend door de weer beslagen ramen richting N209 stuur. Hoe ging dat vroeger? Als ik onderweg van Katwijk naar Leiden een lekke band kreeg hoefde ik echt niet te bellen naar huis. Daar stond heus geen auto klaar. Wat zeg ik? We hadden niet eens telefoon. Lopen kon je. Als je geluk had plakte de eigenaar van de fietsenstalling je band maar daar ging dan wel twee weken zakgeld mee heen.

En daar blijft het niet bij. In gedachten maak ik een rekensom. Hoeveel uren, geld en energie je kwijt bent om je kinderen te laten opgroeien. Zwemles, sport, tienminutengesprekken, verjaardagen organiseren, feestjes, wassen, strijken en noem maar op! Heeft iemand ooit weleens uitgerekend of het eigenlijk wel rendabel is om kinderen te hebben?

En dan heb ik het niet eens over je eigen ontplooiïng. Daar kom je gewoon niet meer aan toe als je nageslacht krijgt. Je bent gewoon de ganse dag bezig om het hen naar de zin te maken! Zodat zij zich kunnen ontplooien! De beste kleren, het beste eten, de beste scholen. En waar doen we het voor? Want als ze zelf kinderen krijgen moeten zij díe weer vertroetelen en kansen geven. Wie ontplooit zich nu eigenlijk nog?

Wacht... Ik heb het. Dat ontplooien van jezelf begint natuurlijk als ze het huis uit zijn! Dan hoef je niet meer te zorgen maar dan kun je aan jezelf toekomen. Ha! Dat is het! Eindelijk tijd voor mezelf als de laatste het huis uit is. De wereld ligt voor me open dan!

En laat ze het hart niet in hun lijf hebben om dan de kinderen bij opa en oma te brengen...