Tjonge, jonge, gisteravond, de avond van Goede Vrijdag, stond mijn leven even te schudden op zijn grondvesten. U zult het niet geloven, dat heb ik weer. Het was al laat, we dronken gezellig wat met elkaar en ik had mijn nachtkledij al aan. Toen het tijd was voor ons mandje, stuurde Mama ons naar boven. ‘Ga alvast maar jullie tandjes poetsen, ik kom er zo aan’, zei ze. Dus braaf als we zijn sjokten Rik, Bart en ik naar boven. In de douche aangekomen pakte ik mijn tandenborstel en kneep uit alle macht in de tube tandpasta. Maar hoe ik ook kneep, er kwam geen tandpasta te voorschijn.

Tja, wat doe je dan? Natuurlijk gewoon even een nieuwe tube Teletubbie-peutertandpasta pakken uit het kastje. Want die tandpasta van die grote jongens vind ik veel te heet, dan komen de vlammen uit mijn kleine oortjes, nee daar waag ik mij niet aan! Dus ik trok het blauwe Ikea kastdeurtje open, ik rek en rek en strek op mijn tenen, maar ik ben veel te klein. Wat ik ook doe ik kom er niet bij. Toch maar iets anders bedenken, want mama zegt als ik mijn tandjes niet poetst, dat ze er dan 's nachts uitvallen... Tja, en wie wil dat nou, stel je eens voor, 's morgens wakker worden zonder tandjes!? Ik moet er echt iets op bedenken en zeg tegen mezelf, kom op Sam laat die hersentjes eens werken.

Ineens wist ik het ik trek de onderste la open en dan ga ik daar gewoon even in staan. Ik zei nog: Bart wil je Lala of wil je Po. Zo gezegd zo gedaan, eerst m’n rechterbeen en dan één twee hop m’n linker been... Tjonge en wat er toen gebeurde, in een fractie van, ik denk secondes, de aarde begon te draaien, de tegels kwamen op mij af, of was het toch de kast…….ik was het even kwijt. Daar lag ik plotsklaps op de grond, met één been in de la en een volgende la er boven op geschoven, m’n andere been onder de kast. Stukken zeep in mijn nek en een stortvloed van handdoeken, washandjes, flessen shampoo en de glazen plankjes schoven uit de kast. Bart, mijn grote broer, snelde mij te hulp en hield de kast moedig tegen! Rik mijn nog grotere broer rende met gillende sirene naar beneden en ging mijn vader en moeder paniekerig het slechte nieuws brengen. Binnen enkele minuten kwamen de hulptroepen naar boven gestormd. En daar lag ik dan te gillen en te krijsen, met de sterretjes nog voor mijn ogen en de tandpasta in mijn hand op die akelige koude, harde douchevloer, klem, helemaal klem! Als een muis in een val! Papa begon heel hard te lachen en mama wilde eerst een foto maken, voordat ik gered werd uit mijn benarde situatie.

Tjonge, ouders wat heb je er eigenlijk aan? Nee, geef me dan maar m’n lieve broer Bart, die nog steeds moedig die kast tegen stond te houden. Wat een spierballen heeft die kerel, komt zeker van de pindakaas. Hij verdient werkelijk een gouden plak. Afijn, ze besloten uiteindelijk toch maar die loodzware kast van mij af te hijsen. Ik krabbelde voorzichtig overeind en stond te trillen als een rietje! Mama nam mij in haar armen en probeerde mij te troosten. ‘Kom maar lekker in je bedje, die tanden poetsen we wel een andere keer.’ Ik zei nog: ‘en als ze er dan vannacht uitvallen?’ Waarop mama reageerde: ‘dan kopen we toch gewoon een kunstgebitje?’ Ik dacht nog: ach misschien wel zo gemakkelijk, dan hoef ik ook niet meer te poetsen! ‘Dag poes, dag vent, lekker slapen niet meer horen, tot morgen.’ 

Slaap lekker, dikke kus van Sam.