Vrijdag 21 april 2006

Het is woensdagavond. De warme maaltijd achter de kiezen en het grote uitbuiken kan beginnen. Daar gaat de bel. Rik speert naar de voordeur. Met dezelfde vaart weer terug: 'Pappa, voor u, een collecte.' En ja hoor, daar staat een buurman van zo'n driehonderd meter verderop met een groene collectebus in de hand. De Hartstichting meldt zich voor de jaarlijkse ophaalbeurt. Nu is het in de tijd van het plastieken geld weleens lastig om pecunia te voorschijn te toveren, dus het zakgeldkistje wordt van het slot gehaald en min of meer geplunderd. Als dank krijgen we een kaartje met de vraag of we misschien donateur willen worden. Dat zouden we best willen ware het niet dat we die eretitel al dragen. Maar toch bedankt!

Het is onvoorstelbaar hoeveel stichtingen, instanties en andere goede doelen de weg naar je portemonnee weten te vinden. Er gaat werkelijk geen week voorbij of er ploffen acceptgiro's op de deurmat, alsof ze weten dat we de postcodeloterij een keer hebben gewonnen. Ik wist dat we ons niet gedragen als zwervers, maar dat het zó goed te zien is dat we rijk zijn... O, u krijgt die brieven ook? Nou, gedeelde smart, vooruit dan maar.

Vooral sinds ik het advies van de dinsdagcolumnist van het Nederlands Dagblad heb opgevolgd valt het me op hoe vaak er om geld wordt gevraagd. Van Harten, zo heet hij, schreef een aantal jaren geleden hoe hij om gaat met goede doelen. Hij verzamelt een half jaar lang alle acceptgiro's en beslist dan welk doel uit zijn ruif te eten krijgt. Dat leek mij een goede raad dus vanaf dat moment huisde er bij ons ook een doosje waarin zes maanden lang alle gele betaalformulieren werden opgespaard. En wie schetste mijn verbazing: Er waren instellingen bij die het presteerden om in dat bakje driemaal voor te komen! Nu ben ik niet zo kinderachtig dat ik zeg 'wie driemaal vragen worden overgeslagen', maar een beetje vreemd vond ik het wel. In de praktijk komt het er op neer dat de dou- en triblures (heet dat zo?) direct naar goed doel de kerkoudpapierdoos gaan en de enkelvoudige brieven worden beoordeeld.

En toch ben ik niet tevreden. Want neem nu zo'n Hartstichting. Ben je donateur, komen ze ook langs de deur. Dat rijmt maar daar gaat het nu niet om. Ik snap best dat ze mensen die geld overmaken niet kunnen overslaan met collecteren. Ik snap ook best dat het voor een collectant niet leuk is om te horen dat iemand niet geeft omdat hij donateur is. Dat zal ik zelf ook niet snel zeggen. Ik heb namelijk in het verleden ook langs de deuren gelopen en me geërgerd aan sommige mensen die er blijk van gaven pas aan bepaalde ziekten te denken als ze er zelf door zouden worden getroffen. Daarom denk ik er hard over na om aan goede doelen die ook deurcollectes houden geen geld meer te gireren. Nee, het gaat mij erom dat we nu wel geven maar zijn we er ook bij betrokken?

Wij denken er hard over na om maandelijks een goed doel te gaan ondersteunen. Eenmaal per jaar een lijstje opstellen welke instantie in welke maand en daar dan gericht aan geven en betrekken in je dagelijkse gebed. Ineke heeft een tijdje geleden twee boekjes van Randy Alcorn gekocht met als titels 'Verborgen rijkdom' en 'Eeuwige beloning'. Eén van de dingen die me is bij gebleven, is zijn uitspraak dat als je vindt dat je meer bij sommige zaken betrokken wilt zijn, je je geld er aan moet gaan geven. Hij geeft het voorbeeld van een echtpaar dat best meer betrokken wil zijn bij zendingswerk of aidsbestrijding. Zijn advies luidt dan: geef een aanzienlijk bedrag aan een aidsslachtoffer-opvangproject in Afrika en let maar eens op hoe je dan het nieuws over zo'n dorp of land gaat volgen. Hij vergelijkt het met een man die geld steekt in aandelen Philips en vervolgens alle krantenartikelen over de voormalige lampjesfabriek gaat zitten napluizen.

Waar je schat is, daar zal namelijk ook je hart zijn. Daarover de volgende keer meer.