We lopen naar de de kantine. Het is koffietijd. 'Haal die bakken met plantjes maar even weg daar, dan geef ik dat vak zo een buitje water via de regenleiding' zeg ik nog. De wortelkluitjes van de geplante matricaria drogen te snel door de sterke zoninstraling. Er liggen er al een paar slap. Niet vergeten de regenleiding aan te zetten, spreek ik mezelf toe. Een knoop in m'n zakdoek is teveel werk.

Met al het Cito-geweld in de klas van Bart van de afgelopen weken word ik er weer aan herinnerd. Aan mijn selectieve geheugen. Ik ga er prat op dat ik nog zoveel weet van vroeger. Verbaas ik mijn familie met wat ik me allemaal herinner. En heus niet alleen de goede, ook de minder goede zijn in grote aantallen aanwezig. Hoe ik tot het uiterste getergd werd bijvoorbeeld door mijn oudere broers en dan woest hun bedden overhoop haalde.

Dat mijn geheugen mankementen vertoonde wist ik al een tijdje. Het verhaal van dit neerstortende vliegtuig was daar wel het overtuigendste bewijs van. Maar andere dingen kloppen dan weer wel. Dat blijkt als er bijval klinkt omdat broers of zussen dezelfde gebeurteniss ook nog op het netvlies hebben staan. Gelukkig.

Waar zij natuurlijk niet van weten is die allereerste echte kus die ik kreeg/uitdeelde. Nee, ik bespaar u de details, maar ik weet nog exact op welke plaats het was. Ik durf zelfs te stellen dat ik nog naar boven kan halen hoe het voelde. Zo bijzonder was het. Maar daar staat tegenover dat ik ook geconfronteerd ben met gebeurtenissen die anderen nog perfect weten na te vertellen maar die bij mij absoluut uit het geheugen gewist zijn. Soms best jammer.

Neem nu die Cito-toets. 'Pap, wat had u eigenlijk voor score vroeger?' Ik? Een Cito-toets? 'Volgens mij had je die toen nog niet hoor. Ik kan me er helemaal niks van herinneren.' En dat terwijl ik nog goed weet waar ik in klas 5 en 6 spreekbeurten over heb gehouden. Waarover? Als u belooft niet te gaan lachen... In de vijfde over vliegtuigen, met foto's van een kwartetspel, en in de zesde over voetbal (hoe kan het ook anders) en over cowboys. Over cowboys!

Maar goed, het zat me niet lekker dus ik heb een mail naar een hulplijn gestuurd. Een oud-klasgenote. En wat blijkt? Wij hebben een Cito-toets gemaakt... Misschien wel de allereerste. We moesten volgens haar de antwoorden met zachte kleurtjes omcirkelen op A5-jes. En er werd toen al op gehamerd door de leerkracht dat het geen examen was. We mochten ons er niet te druk over maken. Leuk hè? Maar ik weet er niets meer van...

Als de koffie op is gaan we de kas weer in. Daar staan de plantjes netjes op de grond op een plekje waar ze niet nat konden worden. Het vak dat ik zou gieten is echter nog net zo kurkdroog als voor de koffie. Ik draai me weer om. Vergeten de regenleiding aan te zetten... Schiet lekker op zo. Die Citoscore zal ook wel niet zo hoog zijn geweest...