Het mannetje was opgegroeid als jongste in een vrij groot gezin. Hij bewaarde er goede herinneringen aan. De vroegste daarvan ging terug tot een schimmig beeld van een wandelwagen met een grote zus op weg naar oma. Het kon ook een foto zijn die zich in zijn hersens had vastgezet...

Heel helder voor de geest stond nog zijn oudste broer, op vrijdagavond met zijn plunjezak terugkerend van de kazerne. Tjongejonge, wat was hij daar trots op zeg! Dan kon hij 's middags al tegen vriendjes zeggen: vanavond komt mijn broer weer terug en die heeft altijd zulke mooie verhalen!

Maar ja, wel de jongste. En dan ook nog eens zeven jaar verschil met de een na jongste, een nakomertje dus. Hij zei weleens dat hij zes vaders en drie moeders thuis had. Dat was lastig. Vond hij. De anderen meenden dat hij daarmee ontzettend verwend was. het waren waarschijnlijk de twee kanten van de bekende medaille.

Als het mannetje nu aan zijn eigen kinderen vertelt dat hij vroeger met vijf broers in een slaapkamer lag, dan staan ze hem schaapachtig aan te staren. Toch was het zo. Een slaapkamer van misschien 3,50 bij 5 meter waar twee stapelbedden en twee eenpersoonsbedden in stonden. Een andere, kleinere kamer voor twee zussen en tenslotte de ouderslaapkamer. En ze waren er rijk mee. Nee, vroeger was alles niet beter, maar de mensen waren waarschijnlijk wel eerder tevreden...

En wat een plezier kon het mannetje ook beleven met zulke grote broers. In de zomer na het eten 's avonds voetballen op het plein achter het flatgebouw. Heroïsche duels werden er uitgevochten. Of wat dacht je van de krachtmetingen die thuis werden georganiseerd om te zien wie zich de sterkste mocht noemen. Nee, toen was dat nog niet besteed aan het mannetje, zijn armpjes waren daar veel te dun voor. Werd er een weegschaal in beide handen genomen en dan kijken wie de meeste kilo's op de wijzerplaat kon krijgen. En even blijven vasthouden natuurlijk, anders was het niet eerlijk. Of op de grond gaan liggen en dan zo vaak mogelijk opdrukken. Er was er een bij die kon het wel veertig keer! Het mannetje gloeide dan van trots: dat was wel zíjn broer! Een neef die het nog vaker kon werd bekritiseerd: hij zou niet ver genoeg zijn doorgebogen, dus dan kostte het ook minder kracht. Ja, in zo'n groot gezin moest je je bewijzen als je iets wilde voorstellen.

Op een avond werd het wel heel spannend. Het mannetje lag al op bed en twee broers waren aan het dollen op de bank in de kamer. Omdat de slaapkamer en de huiskamer gescheiden waren middels een schuifdeur met glas en daarvoor weer een gordijn, kon het mannetje stiekem meegenieten. De mannetjesmoeder stond in een andere slaapkamer de strijk te doen. Met gloeiende wangen volgde het mannetje de tweestrijd van de kemphanen. Die waren aan elkaar gewaagd, dus de bank kreeg het zwaar te verduren. Herrie maakten ze niet, in stilte werd de strijd gestreden. Plotseling een luid gekraak! Het mannetje kon niet goed zien wat er gebeurde maar aan de gezichten van de broers was te zien dat het erg moest zijn. Beteuterd hield een van hen een armleuning van de bank omhoog... Afgebroken. Oei. Het leek het mannetje het veiligst om maar diep onder de dekens weg te kruipen. Hij had medelijden met die grote broers die nu aan moeder moesten gaan vertellen wat er gebeurd was. Maar zijn naam was haas, hij wist van niks...