We stappen uit de auto. Het is zaterdagmiddag. Ik pak de koffer waar de boor inzit, de boortjes en schroefjes en Ineke ontfermt zich over het verlengsnoer. 'Hebben we alles?' We hebben alles. 'Daar gaan de klusjesmannen...' grap ik. Ik doe m'n vrije rechterhand omhoog en zeg tegen Ineke: 'Tik 'em aan ouwe!'

M'n moeder had gebeld dat haar vitragerail los hing. Ze had zelf wat geprobeerd maar het lukte niet. Of ik even een gaatje wilde boren om de rail weer goed te bevestigen. En dan te bedenken dat ik minimaal twee broers heb die dat tien keer beter kunnen dan ik. Maar ja, neezeggen is ook weer zo wat. En dus snorde ik op goed geluk wat spulletjes bij elkaar.

Dat heb ik vaker. Dat mensen denken dat ik wel aardig kan klussen. Geen idee hoe het komt. Krijg je opeens drie berichtjes via Whattsapp: 'Papa' 'Wilt u mij helpen?' 'Ik heb een probleem' Eerst schrik je je rot. Ze zal toch niet zwanger zijn? Maar nee, gelukkig, dat is het niet. Ze heeft een schoenenrek gekocht en die dacht ze simpel aan de deur te hangen. Maar dat gaat niet. Of ik twee gaten kan boren zodat-ie aan de muur bevestigd kan worden. Juist ja...

De dag ervoor een klus van geheel andere orde. Klaas met stoom uit z'n oren: 'Ik heb geprobeerd om de douchebak te ontstoppen maar het lukt niet! Stond ik wéér tot aan m'n enkels in het water!' Dan weet ik alweer hoe laat het is. Ga ik voor de verandering maar boven douchen. Rode ontstopper mee. Eerst mezelf even inzepen, wachten tot het water ook bij mij tot aan de enkels staat en dan maar pompen. En gek joh, mij lukt het altijd wel om de boel weer open te krijgen. Haren, viezigheid, je kent het wel.

Dat klusje bij mijn moeder stelde uiteindelijk niks voor. Er hoefde niet geboord te worden. Twee schroeven stevig aandraaien en de vitrage hing weer recht. Blij toe, soms maak je met boren meer gat dan je lief is. Weet je, soms verdenk ik mijn medehuisbewoners dat ze het faken. Dat ze het zelf best kunnen maar gewoon lekker makkelijk denken van 'pa(pa) doet het wel'. En ik ben nog zo gek ook. Maar ze komen wel, wacht maar tot ik in het bejaardenhuis zit. Ik weet ze te vinden.