Slechter, echt slechter kon mijn Meivakantie niet beginnen. Het was vandaag een van de zwartste dagen in mijn leven… Ik riep nog tegen mama: ‘Zeg dat het niet waar is! Zeg dat het niet waar is!’ Hijgend en stampend stond ik voor haar, dikke tranen biggelden over mijn wangen. Echt hoor, normaal ben ik geen huilebalk. Maar dit keer… oh nee! Het was  één grote catastrofe. En m'n moeder keek me verschrikt aan, wist even niet wat haar overkwam. Ik haalde hem achter mijn rug vandaan. En ik riep snikkend: ‘Het was een ongelukje, echt waar!’

Ik zag ook bij haar de schrik in de ogen. Hoe kon het ooit gebeuren. Het mooiste wat ik bezat, was aan gruzelementen. En mama kwam -natuurlijk ik had het kunnen weten- met haar troostrijke woorden: ‘Ik had nog zo gezegd: … ’ En verder kwam ze niet. Want het maakte tenslotte toch geen barst meer uit. Het was gebeurd en als hadden is geweest, is hebben te laat. Ja, natuurlijk had ik moeten luisteren en mijn mobieltje op de keukentafel moeten laten liggen. Maar ik voelde me zo naakt zonder die mobiel.

En zo gebeurde het dat ik samen met Bart op de trampoline lekker even ging springen. Ik had mijn mobiel netjes in het raamkozijntje gelegd. We sprongen een paar keer en maakte salto mortale’s. Toen gebeurde het onvermijdelijke, we waren er samen getuige van. Mijn Galaxy ACE schoof uit het raamkozijn en viel met een dubbele flikflak keihard, echt keihard op de grindtegels. Ik sprong er naar toe, raapte mijn fenomenale speeldoosje van de tegels. Ik draaide het om en om en, u raadt het zeker al? Het venster was helemaal verbrijzeld... Daar kon geen Carglass meer wat aan doen, laat staan mijn lief moedertje.

Samen staarden we naar het trieste venster, mama streek met haar vinger er over heen. Maar snel trok ze haar vinger terug, met de fijne splinters in haar vel. Bart kwam naar binnen rennen. De altijd redder in nood. Natuurlijk kunnen we vechten met elkaar, maar als het nodig is zijn we echt niet te beroerd elkaar ook een handje te helpen. En Bart kon zich bovendien als geen ander voorstellen in wat voor diepe put ik zat. ‘Ik heb op internet gekeken, het valt allemaal reuze mee. Voor 28 Eurootjes komt hij weer piekfijn in orde!’ riep Bart monter.

De eurotekentjes duizelden in mijn hoofd, hallo wat een poen… Maar wie wat bewaart die heeft wat, gelukkig had ik mijn verjaardagsgeld netjes op de bank gezet. En nu ben ik zelf toch zo rijk om een nieuw schermpje aan te schaffen. Eerst maar eens morgen op de vrijmarkt kijken of iemand misschien een verzopen of inwendig gekneusde Galaxy Ace aanbiedt voor een paar centen. En anders toch maar mijn bankrekening aanboren. Helaas het is niet anders. Wie niet horen wil moet voelen en of het pijn doet? Dat hoef ik u zeker verder niet uit te leggen…