'Dat schrijven we aan de balken!' zeggen ze weleens bij een bijzondere gebeurtenis. Wat we er allemaal aan hebben geschreven en in welke balken weet ik niet precies meer, maar er komt weer wat bij. Want we hebben een historische week achter de rug in ons tuindersbestaan. In de afgelopen week noteerden we de hoogste gemiddelde prijs voor Matricaria en de hoogste weekomzet ooit. Inderdaad, aan de balken...

Boeren staan erom bekend dat ze altijd iets te klagen hebben. Hoe dat met tuinders zit weet ik niet, maar die kunnen er vast ook wat van. En soms ook met recht. Want je zult je maar in het zweet hebben gewerkt en je bloemen draaien door omdat er geen koper voor is... Een hard gelag. Maar ja, zo werkt het. Schijnt de zon en is het warm buiten dan moet je geen bloemen hebben maar waterijsjes. Dat vertelde een handelaar jaren geleden al tegen mijn oom die z'n nood bij hem klaagde. Vrouwen bloot, handel dood zegt het spreekwoord.

En ook winterse omstandigheden doen er geen goed aan. Ligt Europa onder een sneeuwdek en komt het verkeer maar moeizaam op gang dan weet je het als tuinder: Lage prijzen op de veiling. Leg je er maar bij neer want je doet er geen fluit aan. Hopen op betere tijden is het enige dat rest.

Nou, die betere tijden maken we nu mee. Toen ik vorige week mijn column voor het Vakblad zat te schrijven kon ik al zeggen dat er wat verdiend werd maar wat we deze week meemaken slaat werkelijk alles. Een gemiddelde prijs voor Matricaria van ruim veertig cent per tak is ongekend. Ons vorige record dateert van zes jaar geleden met 36.6 cent. En dat in een tijd waarin iedereen moet bezuinigen. Nee, moeders die zondag een boeket bloemen krijgen mogen best bedenken dat ze de kinderen kennelijk heel veel waard zijn.

Er zijn deze week trouwens ook bloemen geveild die niet zoveel opbrachten hoor. Kennelijk waren die van ons net nodig. Soms zit het mee... Of zou die reclame op vla en yoghurtpakken z'n vruchten hebben afgeworpen?