'Kom eens even kijken...'
Ik zit in de huiskamer achter de pc. Tweede Pinksterdag, 's morgens tien uur. De webcams van Scheveningen en Katwijk beurtelings in beeld. En waar een uur eerder de zon nog vrolijk scheen zien we nu slechts grijze mist. En dat terwijl de strandstoelen en de koelbox al in de auto staan. De tas met handdoeken. Broodjes met gebakken ei, kaas en ham...

Mag het aan de kust dan mistig zijn, de gezichten van Bart en Sam staan inmiddels op onweer. 'En u hebt gezegd dat we naar het strand gaan!' 'Wij gaan echt niet naar de kanovijver of naar het strandje bij het Noord AA hoor! Zó saai...' Ja, ze hebben gelijk. Ik voel helemaal mee met hun teleurstelling. Maar ja, het is niet anders. Ook ik kan geen invloed uitoefenen op binnendrijvende mistbanken. Hoe graag ik het ook zou willen.

Goede raad is duur. 'Weet je wat?' zeg ik. 'We gaan richting Scheveningen en dan zien we vanzelf of het wat wordt of niet. Is het mistig dan draaien we om en gaan we naar het Noord AA.' En zo stappen we met z'n zessen in op hoop van zegen. De zon schijnt dat het een lieve lust is. Bart vindt het nog steeds een slecht plan, blijft liever helemaal thuis, maar hij moet mee.

Op de Utrechtse Baan aangekomen met Scheveningen in zicht zien we in de verte de mist al opdoemen. Het lijkt naar links wat minder dan rechts. 'Kijkduin proberen?' vraag ik Ineke. 'Da's goed' zegt ze. Maar eenmaal het Omniversum voorbij buigen we toch maar af richting haven. Langs de Van Bleiswijkstraat (!). Maar dan, met de haven in zicht, een en al mistflarden. De webcams hebben niet gelogen. Ik laat m'n raampje zakken en voel met mijn arm buiten de auto. Koud. 'Jongens, dit wordt niks...' 'Jaaaaa...' hoor ik woedend van de achterbank.

We maken linksomkeert en rijden dezelfde weg terug. De zon komt terug. De lucht verandert van grijs weer naar blauw. En in de auto is het stil, doodstil. Het wordt dus het Noord AA in Zoetermeer. En nu maar hopen dat het de hele dag mistig blijft aan zee...