... En zo zat ik dus gisteravond braaf op de bankjes in de afmijnzaal van de veiling Flora Holland, onze bijna overburen. Zo dichtbij! Maar we gingen er toch met de auto naar toe, want mijn struik van een geranium, mijn Roodkapje en troetelkindje moest natuurlijk mee. En deze te vervoeren op de fiets, dat was natuurlijk geen optie. Stel je voor dat al die prachtige bloemen er onderweg af zouden waaien. We op die manier een rood spoor achter zouden laten en we daar voor aap zouden staan met een kale geranium. Nee...

Aangekomen op de veiling, mocht ik met mijn geranium de afmijnzaal betreden en op de daarvoor bestemde veilingkarren zetten. En dat was een lust voor het oog. Grote struiken, kleine struiken, gebloemde, maar ook groene waarvan ik me stiekem afvroeg of men zich vergist had en niet per ongeluk een struikje brandnetels mee had gebracht. Mijn grote supporters pa en ma zaten netjes zoals al de andere ouders met een kopje koffie op de tribune. Ze waren flink gewaarschuwd dat ze met hun grijpgrage vingertjes van alle knopjes en elektriciteitsdraadjes op de tafeltjes af moesten blijven. Want er zouden de volgende dag gewoon weer kopers op de tribune zitten.

En zo werden we van harte welkom geheten door de voorzitter van ‘Groei en Bloei’. Die natuurlijk zo standaard als het is, alle sponsors bedankte voor de koffie, de stekken en de potgrond geloof ik. En vooral niet te vergeten de goedkope prijzenbekers!!! Waar wij dus mooi mee werden opgescheept. Afijn, dat wisten we dan ook weer! De kinderen waren natuurlijk allemaal lekker druk, opgewonden en zaten meer achterstevoren naar de ouders te zwaaien dan te luisteren naar de o zo interessante woorden van de voorzitter.

Afijn, onze burgervader, compleet met grote zilveren halsband, was ook aanwezig en druk doende met zijn mobiel. Hij maakte foto’s en ja hoor, een paar tellen later waren we te zien op twitter. Hij werd ook nog gebeld terwijl de organisatie al stond te slingeren met een microfoon voor zijn gezicht. En dat bleek een belangrijk telefoontje, want hij verdween plots voor wat rust achter een grote Groei en Bloei vlag. Maar gelukkig kwam hij ook snel weer te voorschijn. Wat heeft de man het er toch weer druk mee. En zo mocht hij aan al die leerlingen –en dat waren er wel zo’n honderd- de prijzen uitreiken. Wat een zware taak was, met zoveel draaiende kontjes en kwebbelende mondjes.

Voor een ieder had hij een praatje en natuurlijk een stoere highfive. Hij vroeg of de kinderen echte groene vingers hadden of dat het door de moeders kwam dat de plantjes het zover geschopt hadden. Dat was natuurlijk om bij de moeders goed in de smaak te vallen. De slijmjurk. En uiteindelijk was ik dan aan de beurt. Begon hij een heel verhaal over mijn grappige shirt en vroeg hij of ik wel wist wat erop stond??? En uuuuuh... nee... natuurlijk wist ik dat niet. Stond ik mooi met een mond vol tanden, met mijn goede gedrag. Had ik nu toch maar mijn gesteven overhemdje van de zondag aan gedaan.

Uiteindelijk koos de jury uit de bloemenzee nog de drie allermooiste geraniums van Lansingerland uit. Deze kinderen werden natuurlijk flink in het zonnetje gezet, door alle flitslampen van fotografen en journalisten. Helemaal verblind! Hierna kwam de formele prijsuitreiking ten einde en kregen we allemaal nog een heerlijk glaasje limonade in het restaurant. Het was bijzonder om mee te maken, al had ik stiekem gehoopt op een rondleiding op de veiling. Thuis maakten we het feestje met een grote bak popcorn en een frisje nog even compleet. En liet ik trots mijn, weliswaar goedkope, zilveren beker aan iedereen zien. Ik stond vanavond in de kijker en ben in elk geval weer een ervaring rijker.