'En heeft u al een keus gemaakt?' De ober, beetje verlegen type, staat naast onze tafel. 'Ja hoor', zegt Ineke, 'ik wil graag de gegratineerde bospaddestoelen.' 'Ik ook!' voeg ik eraan toe. 'En als hoofdgerecht?' 'Doe mij maar de schnitzel die buiten op het bord staat.' zegt Ineke. 'Ik wil graag de El Torro spiezen.' voeg ik eraan toe. 'En heeft u misschien als voorafje een mandje stokbrood met kruidenboter?' Hij kijkt minzaam. 'Dat zit bij het voorgerecht.'

Af en toe gaan pa en moe met ons naar de speeltuin toe. Dat zong Heleentje van Capelle heel veel jaren geleden. Vertederend. Maar wat ze niet vertelde was dat pa en moe af en toe ook eens aan zichzelf dachten. Dan gingen ze er met z'n tweetjes op uit, zo stel ik me dan voor. Net als wij eens in de een á anderhalf jaar plachten te doen. Eventjes de boel de boel laten, (jongens, de pizza's staan in de koelkast, jullie redden het wel?) en lekker een nachtje in een hotel kruipen.

Dat was ditmaal wel heel bijzonder. We kregen een 'vorstelijk verwennen-bon' waarmee we ons in een kasteel mochten melden. En dat kasteel was Chateau Holtmühle in Tegelen, in het Limburgse land. Een werkelijk schitterende locatie. Op vrijdagmorgen in de auto gestapt, onderweg in Best geluncht en een uurtje later aangekomen. We voelen ons als een kasteelheer en een jonkvrouw.

Met opzet ook dat hotel uitgezocht, want we zouden altijd nog een keer naar de Floriade in Venlo. En dat kon dan mooi op de zaterdag erna gebeuren. Twee vliegen in een klap. Nou ja, dat klinkt niet zo positief, maar u begrijpt me.

En zo wandelen we op de dag dat in Haren een heel ander project van start gaat tegen zessen richting het schone Tegelen om daar een hapje te gaan eten. We belanden bij El Torro, een vleesrestaurant. We houden van de grill, vandaar. Het is er rustig, heel rustig. Voor hen niet fijn, voor ons wel.

'Alstublieft!' Met een schuchter glimlachje zet de ober het stokbrood en de kruidenboter op tafel en loopt weer weg. We kijken elkaar aan. Zou hij dan toch eerst stokbrood hebben gebracht? Even wachten we nog maar dan wordt het ons te machtig. Het water loopt me in de mond. Ik smeer twee stukjes en we eten met smaak. Het is fabelachtig lekker.

Na tien minuten hebben we het mandje leeg. Plots staat de ober weer voor de tafel. 'Wat een heerlijk stokbrood!' zegt Ineke. Hij kijkt haar met grote ogen aan. 'Maar... Dat was voor bij de bospaddestoelen...' Het schaamrood stijgt naar onze kaken. 'Ik breng zo nog wel wat stokbrood.' probeert de ober de situatie te redden.

Ik bedoel maar. Ook al voel je je een kasteelheer, je blijft gewoon een tuinder...