'Weet je wat? We gaan vanmiddag naar die verjaardag en dan halen we op de terugweg Chinees!' Ik kijk triomfantelijk in het rond. Is dat geen idee met een hoed op? Chinees gaat er altijd wel in. Mihoen, babi pangang, saté, foe yong hai en natuurlijk kroepoek. Zelfs Sam eet dan mee. Nou, dat zegt wel wat.
'Nee', zegt Ineke, 'ik heb kip in de koelkast liggen en die moet gebraden worden vandaag.' Chips...

Chinees. Ik kan me nog herinneren dat we het voor het eerst aten. Hoe oud zal ik geweest zijn? Misschien een jaar of tien. Er was een Chinees-Indisch Restaurant in Katwijk aan de Rijn geopend. Peking heette het. En nog steeds. En heel soms werd daar door een van mijn broers op zaterdagmiddag chinees eten gehaald. Babi pangang met witte lijst. En of dat lekker was!

Een paar jaar later in Zwolle. Ter gelegenheid waarvan weet ik niet meer maar we waren bij mijn oudste broer en zijn vrouw en gingen met elkaar uit eten. In een Chinees Restaurant. IJzeren warmhoudplaten. Het was voor het eerst dat ik ze zag. En de manier waarop de serveerster 'appelsap' uitsprak... Je had echt het gevoel dat je in het buitenland was.

Nu maken we zelf natuurlijk ook wel bami en nasi en kipkerrie gerechten met behulp van Uncle Ben's of Knorr kruidenmix, maar het wordt nooit zo echt als die van de chinees. Net zoals zelfgemaakte of diepvriespizza's nooit Italiaans zullen worden. Verschil moet er blijven. En daarom is het ook zo lekker om op z'n tijd uit eten te gaan of iets lekkers af te halen.

'Zullen we dan maar weer naar huis gaan?' vraag ik met een oog op de klok. Want het is beregezellig, zo'n verjaardag, maar ja, er moet ook nog gegeten worden thuis. En dus gekookt. De jongens wachten op ons. 'Nee hoor, jij wilde toch chinees gaan halen?' roept Ineke door de volle kamer. 'Dat kon toch niet?' pareer ik. 'Nou, ik hoorde Job zeggen dat hij die kipfilet wel in de vriezer ging gooien!'

Kijk, dat zijn goeie berichten. Op naar de mihoen en de babi pangang. Het is tenslotte zaterdagmiddag.