Als je limericks maakt op de actualiteit dan kan het je zomaar gebeuren dat je denkt, hè, dat is eerder in het nieuws geweest. Afgelopen week had ik het nog. Over weesfietsen bij treinstations. Fietsen die worden gestald en niet meer opgehaald. In november 2009 had ik daar ook al eens een limerick over gemaakt. In de kerk heb ik op dit moment zo'n aha-gevoel met het woord onverbondenheid.

Of eigenlijk is het meer indirect. Het was in 2006 dat in onze kerkelijke gemeente het boekje Feest van genade werd besproken. En een van de hoofdstukken was gewijd aan het thema Verbondenheid. Meer positief getoonzet dus. Om die verbondenheid te kunnen bereiken zou de opdeling van de gemeente in kleine groepen een middel kunnen zijn. Kleinere groepen nodigen meer uit tot openheid en dat komt de verbondenheid ten goede, was het verhaal.

Inmiddels zijn we zes jaar verder. Het positieve verbondenheid is nu vervangen door onverbondenheid, zelfs in een officieel schrijven van de kerkenraad. Zou dat misschien komen doordat de kleine groepen nog steeds niet ingevoerd zijn in onze gemeente? Wie weet.

Ik vond het wel een vondst van onze predikant om vanmorgen te preken over 1 Johannes 1 : 7: Maar gaan we onze weg in het licht, zoals hijzelf in het licht is, dan zijn we met elkaar verbonden en reinigt het bloed van Jezus, zijn Zoon, ons van alle zonde. Dat is natuurlijk wel de kern van de zaak. Verbondenheid met elkaar omdat je met elkaar in het licht wandelt. Omdat je samen gelooft in Jezus Christus.

Maar ik vraag me af of dit voor alle mensen die klagen over onverbondenheid wel de oplossing is. Want hoe geef je verbonden zijn met elkaar vorm? Betekent dit dat je over veel zaken hetzelfde denkt zoals in de jaren zeventig in de GKv gemeengoed was? Dat was zeer verbindend hoor, vergis je niet. Of betekent het dat je elkaar vaak opzoekt, ook om gezelligheid aan elkaar te beleven? Of houdt het juist in dat je met elkaar meeleeft, elkaar troost bij ziekte, elkaar aanspreekt bij keuzes die vraagtekens oproepen? Eerlijk gezegd kreeg ik daar geen antwoord op vanmorgen. Of ik heb het niet opgepikt, laat ik bescheiden blijven.

Ook ik ervaar onverbondenheid in onze gemeente ja. Bij mij komt het vooral omdat ik in de middagdienst steeds meer gemeenteleden mis. Ook in de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt is de tweede dienst inmiddels niet meer heilig. Zelfs een bijbelgedeelte als Hebreeën 10 waarin wordt opgeroepen om de samenkomsten van de gemeente niet te verzuimen is kennelijk niet meer reden genoeg om te gaan. Men heeft genoeg aan de morgendienst. 's Middags zijn er andere bezigheden.

Toch vertrouw ik erop dat ook zij wandelen in het licht. Ook de mensen die maar eenmaal op een zondag naar de kerk gaan stellen hun vertrouwen op Jezus Christus. En eerlijk is eerlijk, het dienen van de Here beperkt zich ook niet tot die ene dag in de week. Elke dag leef je voor Gods aangezicht. Maar ze laten door hun wegblijven wel merken dat de verbondenheid met de gemeente taant. Want door weg te blijven van de samenkomsten geef je het signaal af dat er betere dingen te doen zijn dan samen luisteren naar en zingen en bidden tot God.

En is niet juist hetgene waarin het verbonden zijn van christenen tot uiting komt het samenkomen van de gemeente?  Laten we opmerkzaam blijven en elkaar ertoe aansporen lief te hebben en goed te doen, en in plaats van weg te blijven van onze samenkomsten, zoals sommigen doen, elkaar juist bemoedigen, en dat des te meer naarmate u de dag van zijn komst ziet naderen.