Ik weet niet meer in welke preek het was. Het ging over de onderlinge liefde in de gemeente. Dat het niet vanzelf gaat, elkaar liefhebben. Natuurlijk, de theorie is simpel: God liefhebben met heel je hart, verstand en kracht en je naaste als jezelf. Zo leef je de wet van God na. Maar in de praktijk is dat ontzettend lastig. En toen, in die preek, viel die term. Schurende liefde.

Ik moet eraan terugdenken nu we in onze gemeente bezig zijn met een nieuw jaarthema. Het is getiteld Vooral de liefde, naar aanleiding van een boekje van ds. Gunnink. Er zijn, naast de bestaande bijbelstudieverenigingen, diverse groepen gevormd die maandelijks een hoofdstuk met elkaar bespreken. En ter inleiding is er eveneens maandelijks een themakerkdienst waarin het onderwerp aan de orde komt.

We hebben het gehad over de liefde van God. Hoe die tot uiting is gekomen in de komst van Zijn Zoon Jezus Christus als Verlosser van de wereld. Over hoe Gods liefde zichtbaar wordt in relaties tussen mensen. Maar ook hoe fout dat kan gaan. Hoe de zonde ervoor zorgt dat relaties stuk gaan. En hoeveel moeite dat geeft. Luister eens naar dit lied bijvoorbeeld.

En terwijl je als gemeente met zoiets bezig bent, spreken over onderlinge liefde, merk je al dat liefde niet vanzelf spreekt. Bijvoorbeeld omdat er gemeenteleden zijn die het heel moeilijk vinden om met zo'n thema aan de gang te gaan. Ja, je zult maar alleen zijn en het gaat in de kerk over niets anders dan relaties. Of je huwelijk is korter of langer geleden geëindigd in een echtscheiding. Of je rouwt nog om het verlies van je man of vrouw. Dan schrijnt het. Heb je waarschijnlijk helemaal niet zo'n zin in dit thema.

Er zijn er ook die juist moeite hebben met de manier waarop een en ander wordt verwoord. 'Moet dat nu? Dat gepraat over seksualiteit in de kerk? Daar ga je toch niet over spreken in een groepje of op vereniging?' Of 'Waarom moet er nu zo nodig voor een kindermoment een hele presentatie van trouwfoto's worden gebeamd? En nog muziek ook eronder... Van mij hoeft dat niet!' Of 'Elke keer die band voor in de kerk...'

Er is een gezegde dat luidt: Er is geen kok die kookt naar alle monden. Elke vader of moeder die regelmatig in de keuken staat zal het kunnen beamen. Altijd is er wel eentje aan tafel die 'ik lust dat niet' zal zeggen. En in een kerkelijke gemeente is dat dus niet anders. Er gebeuren dingen waar jij zelf niet voor zou kiezen. Thema's die je niet aanstaan, liederen die je niet liggen of een band die speelt terwijl jij veel liever een orgel hoort.

En daarom is het in een jaar dat het thema Vooral de liefde wordt besproken misschien weer eens goed om aan die term 'schurende liefde' te denken. Dat je in een kerk zit met heel verschillende mensen met heel verschillende smaken. Die elkaar niet hebben uitgekozen maar door God zelf zijn samengebracht. Misschien wel om te leren de ander lief te hebben ondanks het feit dat die ander anders is. Dat het weleens schuurt, die liefde.

Eigenlijk nog niet zo'n gek thema, Vooral de liefde.