'Hoe het met me gaat... Ja, wat zal ik zeggen, wel aardig.'
'O? Dat klinkt als 'het kan beter'.
'Nou ja, de uitslag van het bloedonderzoek kan wel heel wat anders zeggen. En als ik eerlijk ben, ik voel m'n hart wel kloppen als ik rustig zit. Dus een beetje spannend is het wel.'
'Meneer van Egmond, dat zit tussen uw oren...'

Het is een soort van vervolgverhaal. Mijn bezoekjes aan de internist in verband met mijn schildklier. Op 1 september ben ik gestopt met medicijnen slikken om de schildklier weer te laten opstarten en gisteren was de controle om te kijken of hij z'n werk weer wil doen. Drie weken geleden bloed laten prikken, dus daar moest een uitslag uit komen. En inderdaad, alles bleek goed.

Zo voelde ik me ook wel hoor. Als ik terugdenk aan de winter van 2011 dan is het verschil groot. Een hartslag in rust van boven de 80, trillende benen bij de minste of geringste inspanning en zelfs een paar keer een aanval van hyperventilatie. Maar goed, ook nu ben ik me er af en toe flink van bewust dat ik een hart heb. Dat is op zich niet verkeerd natuurlijk, maar toch.

'Dat zit tussen mijn oren?' Ik kijk haar glimlachend aan. 'Zou het?' 'Ja, dat is echt waar. Want ik zie hier dat uw bloedwaarden prima zijn. Dat u dat voelt komt gewoon omdat u hebt meegemaakt dat het verkeerd ging. En dát zit tussen uw oren. U bent er veel gespitster op. Ik herken dat ook bij andere mensen die iets vergelijkbaars hebben gehad.'

Berustend zeg ik: 'Oké, als u dat vaker meemaakt... Misschien komt het ook wel doordat ik een paar kilo zwaarder ben geworden de afgelopen anderhalf jaar. Ik ben in ieder geval blij dat het goed gaat.' 'Mooi,' zegt ze terwijl ze gaat staan, 'dan zie ik u weer in januari. Ik geef u een formulier mee zodat u weer bloed kunt laten prikken tegen die tijd. Enne, sterkte met het werken aan uw conditie...'

Ja, dat kan er nog wel bij tussen m'n oren.