Ik heb het twee keer meegemaakt. Hyperventilatie. Eenmaal tijdens een bezoek dat ik bracht. En kort daarna toen ik voorin de kerk de medelingen van de kerkenraad moest voorlezen. Na twee zinnen voelde ik dat het mis ging. M'n ademhaling ging steeds sneller, het zweet brak me uit en ik kon gewoon niet meer verder. Een heel vreemde gewaarwording. De oorzaak bleek een te snel werkende schildklier. En nu voel ik dezelfde angst weer terugkomen.

Want ik zou zondag a.s. de dienst leiden in onze kerk. Maar alleen de gedachte eraan laat mijn hart al sneller kloppen. Ik krijg visioenen van een kerk vol mensen en ik ervoor en niet meer verder kunnen omdat ik ga hyperventileren. Het lijkt een nachtmerrie maar het is het niet. Het is echt.

Vanaf 1 september ben ik zonder medicijnen. Ik heb erover geschreven. En eind oktober bleek na bloedonderzoek dat het goed ging. Er zat alleen nog wat tussen mijn oren volgens de internist. Dat ik mijn hart voelde kloppen kwam omdat ik had meegemaakt dat het ook fout kon gaan. Helemaal niet vreemd. Komt vaker voor.

Nu, drie weken verder, ben ik bang dat er meer aan de hand is. Mijn hartslag loopt weer op, ik voel me weer trillerig worden en alleen maar het denken aan het spreken voor een groep mensen maakt me al angstig. Ik ben bang dat mijn schildklier weer bezig is om op hol te slaan. En dat voelt niet fijn.

En daarom ben ik vanmiddag dus maar naar de poli van het Sint Franciscus Gasthuis in Berkel en Rodenrijs gegaan om opnieuw bloed te prikken. Volgende week woensdag belt de internist met de uitslag. Afwachten, maar ik kan de uitkomst wel raden. Hyperthyreoïdie. Een te snel werkende schildklier. Dat wordt waarschijnlijk weer medicijnen slikken. Nou ja, daar is mee te leven.

En voorlopig maar even geen groep mensen toespreken.