'En? Weet je al wat? Heeft ze al gebeld?' Het is het eerste wat Ineke vraagt als ik even na vieren binnenstap. De wc en de badkamer ruiken naar chloor, er wordt hard gewerkt. 'Nee, ik heb nog niks gehoord.' Het is kennelijk druk in het ziekenhuis. Een internist zit nooit zonder werk.

We zijn een week verder. In gedachten zag ik het vorige week afgetapte buisje bloed van Berkel naar Rotterdam verhuizen. Laboratorium in, onderzocht en tenslotte weggegooid. Analysecijfertjes werden in een computerprogramma gezet en doorgestuurd naar de afdeling Interne Geneeskunde. Leve de techniek.

Echt druk maakte ik me trouwens niet om de uitslag. Het moest toch wel raar lopen wilde het niet opnieuw die vermaledijde schildklier zijn. De symptomen leken zo op die van bijna twee jaar geleden. Het kon haast niet anders.

'Waar hoop je op?' vroeg zondag nog iemand aan me. Ze had het door. Tja, waar hoop je op in zo'n geval. Stel dat het inderdaad je schildklier is, dan zit je misschien wel voor je leven vast aan medicijnen. Maar als het dat niet is, dan ga je dus hyperventileren omdat je je druk loopt te maken om het een of ander. Ik. Ja, dat is toch ook wel even slikken...

Om kwart voor vijf gaat de telefoon. Een privé-nummer. Daar zul je het hebben. 'Meneer Van Egmond, ik moest u bellen.' 'Ja, dat klopt' zeg ik. Het blijft stil aan de andere kant. 'Maar u weet niet waarom?' vraag ik met gefronste wenkbrauwen. 'Nee, vertel eens.' is het antwoord.

'Ik heb vorige week bloed laten prikken omdat ik het gevoel had dat het niet goed ging met mijn schildklier. Als het goed is hebt u nu de uitslag...' Ik hoor haar hummen en aan het tikken te horen is ze haar pc aan het afzoeken naar mijn gegevens. 'U hebt gelijk' klinkt het, 'uw schildklier is inderdaad weer van slag.' Oké...

Dat is dus duidelijk. We gaan weer aan de medicijnen. In januari weer op controle, die afspraak stond toch al. Als ik afscheid neem kan ik het niet laten: 'In oktober vertelde ik u dat ik mijn hart voelde kloppen en toen zei u dat het tussen mijn oren zat. Maar er was dus toch meer aan de hand.' 'Ik weet het nog ja,' zegt ze, 'Het zat niet tussen uw oren maar in uw schildklier.'

Nou ja, dat is in ieder geval gemakkelijker te behandelen...