Het is vrijdag, er zijn geen bloemen te oogsten en dus mag ik uitslapen. Samen met Ineke. Sam, Bart en Rik smeren hun eigen brood. Ze doen graag voor zichzelf. Plotseling horen we Sam de trap op rennen. Zeker iets vergeten. En direct daar achteraan gaat de kamerdeur open en horen we Rik sissen: 'Hé gast, je moet je ontbijtspullen meteen in de vaatwasser zetten. Dat laat je toch niet op het aanrecht staan!'

Ik moet terug denken aan gisteravond. Met ons bijbelstudiegroepje ging het over getrouwd zijn. Waar je tegenaan loopt. Wat goed gaat en wat minder. En over kinderen. Dat ze je tijd opslokken. Dat je als man en vrouw weleens tijd moet inplannen om met elkaar in gesprek te gaan. Het kan maar zo gebeuren dat je wekenlang bezig bent elkaar voorbij te hollen.

Voor sommigen klonk dat toch wel een beetje negatief. Samen, als gezin, tijd doorbrengen is toch ook prima? Kinderen zijn toch ook een verrijking van je (huwelijks)leven? Ik moest inwendig lachen en zei met een bloedserieus gezicht: 'Je hebt gelijk. Als je heel goed kijkt en zoekt dan zijn er best wel een paar kleine positieve dingen te noemen als het over kinderen hebben gaat...' Hilariteit alom.

En natuurlijk, ook wij genieten van onze kinderen. Van hoe ze zich ontwikkelen, van de talenten en gaven waar ze over beschikken, de contacten die we met ze hebben. Heerlijk. We willen ze geen moment missen. Zelfs niet als ze iets uitgehaald hebben... Maar het blijft wel een feit dat je daarbuitenom ook tijd voor elkaar moet uittrekken. Het gebeurt je zomaar dat je na een paar weken ontdekt dat je elkaar even kwijt bent. Te druk met allerlei andere dingen. Zoals de kinderen.

Terwijl we Rik zo tekeer horen gaan tegen zijn broertje proesten we het uit. De ene rommelkont zegt wat van een ander. Balk en splinter. En we genieten. Blijkt alle tijd die we hebben geïnvesteerd in opvoeden toch niet voor niks te zijn. De een voedt de ander op. Is het niet geweldig?

We draaien ons nog eens om. Soms moet je je er dus gewoon even niet mee bemoeien. Weer wat geleerd...