Het is zaterdagavond en Sam zijn beurt om de vaatwasser leeg te ruimen. Want ja, je kunt wel de jongste zijn, maar ook van de jongste wordt verwacht dat hij zo af en toe de handen uit de mouwen steekt om ze vervolgens even flink te laten wapperen. En zo is hij bezig als een druk baasje. Wat heeft hij er een broertje aan dood, die vervelende vaatwasser. Het puf- en kreungehalte is dan ook erg hoog! En iedereen in huis moet dit natuurlijk horen.

Het zijn zoveel pannen, borden, messen, vorken, glazen en nog veel meer van die vervelende rommel die allemaal in de kast en in de la moeten opgeruimd. Ik loop wat heen en weer en af en toe spring ik even bij… Ineens blijft hij staan, kijkt me aan, steekt zijn armen in de lucht en roept hartverscheurend uit: ’Waarom hebben we dan ook zo’n groot gezin!!!!’ Ik schiet in de lach, steek ook mijn armen in de lucht en roep uit: ‘Anders hadden we jou toch niet gehad?’ Zijn armen zakken naar beneden en stamelend brengt hij uit: ‘Oh ja… Ik heb toch wel een beetje geluk!’