Ik had net een berichtje van Ineke gekregen dat Sam naar school werd gebracht. En dat sommige Rotterdamse scholen vrijaf hadden gekregen. Gaat de telefoon. Weer Ineke. 'Bart is halverwege gestrand. Hij kan niet verder. Ik zie het eigenlijk niet zitten om met die gladheid te rijden. Wil jij hem halen?'

Tjongejonge, het wordt steeds gekker in dit land. Er is nog geen vlok gevallen of ze beginnen al over code oranje. Die ophef over een dagje winterse neerslag. Vrijaf van school! Dat hadden wij vroeger nooit! We zijn toch niet van suiker? Moet je geloven dat ik naar huis mocht bellen dat ik niet verder kon met mijn fiets. Ze zagen me aankomen. Wat? We hadden niet eens telefoon thuis!

Zo zit ik wat voor me heen te mopperen als ik glijdend van het erf rijd. Nog een geluk dat we het zo rustig hebben. Na een kilometer passeer ik een in de berm gegleden auto. En passant heeft-ie ook nog een hek meegenomen. En achter Bleiswijk staat een oplegger geschaard in de kant. Even niet opgelet?

Als ik door de polder richting Rotte ga zie ik een politieauto met zwaailicht aan de kant staan. Voorzichtig rijd ik er langs. Even later komt onze gestrande brugklasser in beeld. Koud, nat en verdrietig. Snel de fiets in de auto en omdraaien. Dan maar naar huis. Maar dat is niet zijn bedoeling. 'We vieren Sinterklaas op school, ik heb een cadeau en surprise bij me...' Oei.

'Maar naar school breng ik je niet.' vertel ik hem. 'Veel te druk en te glad nu.' 'Breng me dan maar naar de brug over de Rotte' zegt hij. Kijk, dat valt dan weer mee. Weer keer ik de auto en even later staat meneer weer in de kou. Nog een klein stukje fietsen en hij is er. Bikkel.

Op de terugweg zie ik bij de politiewagen een bergingsauto staan. En daarachter, in de sloot, drijft een auto... Vandaar dus. Die heeft zich vergist óf in de bocht, óf in de snelheid. Het portier staat open, ik ga ervan uit dat de bestuurder inmiddels ergens droog is opgevangen.

Een kwartier later ben ik weer veilig thuis. Als ik zo de balans opmaak, tóch wel link, zulk winterweer...