'Ik denk dat we dit jaar maar geen Nieuwjaarskaart sturen.' Het is er uit voor ik er erg in heb. Ineke kijkt me aan of ik gek ben. 'Geen kaart? Hoezo?' Ja, hoezo... Probeer dat maar eens uit te leggen. De crisis? De economische? Of de midlife? Komt het door de Mayakalender? Tja, als op de 21ste de wereld op z'n end loopt, wat zou je dan nog kaarten rond gaan sturen...

Ik denk dat het eventjes een persoonlijke crisis was. Dat heb je weleens. Dat je even niet meer weet wat je moet. Ik had eens teruggekeken naar voorgaande jaren en ik dacht 'wat moet ik er nog aan toevoegen?' Alles is al eens gedaan. Kaart rechtop. Kaart dwars. Fotootje hier, plaatje daar. Kleurtje. Enzovoorts. Oja, en die eeuwige limericks natuurlijk.

Maar goed, de dag was nog niet om of er begon zich iets te vormen. En toen dat uitgewerkt werd en ik liet het aan Ineke zien, kwam het toch nog allemaal goed. Een Nieuwjaarskaart werd geboren. Dat leverde een halve dag printen, vouwen en in enveloppen steken op. Bijna 200 exemplaren met goede wensen. Nu onderweg naar de ontvangers. We doen gewoon weer mee. En met plezier.

Nu maar hopen dat die Maya's ongelijk hebben...