Maandag 29 mei 2006

Zo, de (werk)week is weer begonnen. met al die vrije dagen tussendoor zou je de klus helemaal kwijt raken. Vorige week woensdag leek het wel vrijdag, hemelvaartsdag was volgens Sam zondag, vrijdag was weer gewoon vrijdag en na alweer een tweetal vrije dagen vandaag dus weer gewoon aan het werk.

Het was trouwens wel lekker rustig van woensdagavond tot zaterdagmiddag half twee. Job en Marjan waren met hun leeftijdgenoten op kamp naar een verbanningsoord ergens in Noord-Brabant. Wat een heerlijkheid zeg... Even geen geplaag van broertjes en kat, 's avonds op tijd alle kinderen weer in bed en een stuk minder ruzie om pc-tijd in de huiskamer. Echt, wat een verschil, zes of vier kinderen in huis. Alsof we een midweekje op vakantie zijn geweest, Ineke en ik.

Van tevoren wilde Ineke nog allerlei goede raad meegeven, controleren of de schone onderbroeken en tandenborstels wel waren ingepakt enz. maar dat werd niet echt op prijs gesteld. Ze hadden hun zaakjes echt wel voor elkaar hoor, wat dachten we wel? Oké, mondje dicht, zoek het maar lekker uit, we vinden het best...

Op donderdag besluiten we als thuisblijvers naar Mc Donalds te gaan, een uitje waar de jeugd altijd voor te porren is. Het wachten is echter op Klaas die 's middags nog een voetbaltoernooi moet afwerken in Zoetermeer. Uiteindelijk stappen we om kwart over zeven in de auto. Sam had al aangegeven dat hij liever thuisbleef, maar na enige aandrang gaat hij toch maar mee. We zijn nog geen vijf minuten onderweg of hij laat merken dat we beter naar hem hadden moeten luisteren: Met een grote golf kotst hij zichzelf en zijn autostoeltje helemaal onder. Rechtsomkeert dus. De andere jongens boos en verdrietig: daar gaat hun happy meal. Thuisgekomen wordt Sam meteen onder de douche gezet en zijn pyjama aangedaan. 'Ik blijf thuis hoor', klinkt het zielig. Ik verzeker hem dat we dat allemaal blijven, al denkt Bart daar op dat moment nog anders over. Hij weigert binnen te komen, de patat die we zelf bakken haalt het bij lange na niet bij die van meneer Donalds...

Maar goed, zaterdagmiddag om half twee worden we geacht om het edele tweetal weer op te gaan halen bij de kerk. We overwegen nog even om ze gewoon te vergeten, toch niet gedaan, dat staat ook weer zo vreemd tegenover andere ouders. Op de parkeerplaats van Het Baken wachten tassen vol met wasgoed, witte gezichten, slaperige oogjes en volop sterke verhalen. Tenminste, dat laatste geldt slechts het vrouwelijk deel van het duo. De afstammeling van Adam heeft niet zoveel praats. En als Eva meent te moeten vertellen dat hij 's nachts een keer heeft lopen slaapwandelen dan kan hij haar wel een appel voor haar hoofd gooien.

Op naar huis. De een komt binnen, loopt linea recta door de keuken en de hal naar de trap richting douche en meldt en passant nog even dat hij daarna naar bed gaat en wel ziet wanneer hij wakker wordt. De ander gaat door waar ze is gebleven: verhalen, verhalen, verhalen... Ineke en ik kijken elkaar steels aan: hoelang gaat dit nog duren? Vorig jaar, toen Job alleen op kamp was, moesten we bij hem eruit trekken wat er zich zoal had afgespeeld. En nu? We hebben een spraakwaterval over de vloer die binnen de kortste keren de kamer blank zet met het hele kamp wel-en-wee van de afgelopen 72 uur! Ouders die iets willen weten en het niet van hun eigen bloedjes te horen krijgen: kom maar! Kampleiding, willen jullie weten wat er zich heeft afgespeeld toen jullie zaten te borrelen in de keuken of 's nachts toen jullie lang en breed onder zeil waren? Bel maar, stuur een mail, een briefkaart is ook goed en wij praten jullie bij!

Dan denk je, zo 's avonds na het eten, ze zal nu toch langzamerhand wel naar haar bedje vertrekken. In drie nachten veertien uur slaap is toch niet echt dat je zegt van tjôh, wat ben ik lekker uitgerust. Maar nee hoor, er moet om tien uur toch nog een behoorlijk druk worden uitgeoefend om mevrouw naar boven te krijgen. Hoe is het mogelijk! Job ligt dan alweer lang en breed te slapen na een korte interruptie tijdens de avondmaaltijd. Tot vier uur 's nachts... Een ijselijke gil maakt ons wakker. Eerst ben ik bang dat er iemand wordt vermoord, maar het is erger: Job hangt boven de wc en leegt zijn maag op de omgekeerde wijze. Niet voor de eerste keer zo blijkt, ergens halverwege bed en badkamer verraadt een grote donkere vlek op de vloerbedekking een eerdere eruptie van een vaste en vloeibare substantie. Ook dat nog. Terwijl ik op mijn knieën lig te boenen kijk ik op naar Ineke.

Met een diepe zucht kruipen we even later weer in bed. Het harde leven is weer begonnen...