Hij kwam oorspronkelijk uit Noordwijk wist ik. Noortuk dus. En hij stond onze karren met bloemen in de auto te laden. Onderwijl vertelde hij een verhaal over een gezin waarvan de kinderen niet te rementen waren. Ik schoot in de lach en zei hem dat ik die uitdrukking jaren niet gehoord had.

Niet te rementen. Het is een gezegde dat ik ken uit mijn jeugd. Mijn ouders bezigden het ook weleens. Of ze het dan over hun eigen kinderen hadden weet ik niet meer. Ik denk van niet, want het wil zoveel zeggen als dat ze onhandelbaar zijn. En dat waren wij natuurlijk nooit...

Ik moet er vanavond aan denken omdat iemand op Whatsapp vertelt bijna klaar te zijn met werken. Bijna, er moet alleen nog even dit en dat en zus en zo worden gedaan. Waarop ik reageer met te zeggen dat het dus nog ruifelen wordt. 'Ruifelen?' klinkt het verbaasd. Ja, ook weer zo'n woord uit het Katwijkse. Opschieten...

Het gevolg is dat ik me even later laaf aan Kattukse (dus niet Kattikse!) woorden en gezegden op internet. Bè je belaetaefeld! Hòpe wind en berguh waèter. In de war 'eweest. Verrinneweren, ook zo'n woord. Het zal oorspronkelijk verruïneren zijn geweest. Vernielen.

Tja, ik praet maer een beetje Kattuks en het is gewoon heerlijk om die bilabiale w weer eens in de mond te nemen. Dat moet je gewoon welderis doen om het gevoel te houden. Waid biens op de wurft staen met je lerref uit je murref. Of braem zouke in de duinen. Het Meertens instituut heeft wat opnames op de website staan waar je het echte Kattuks nog kan horen.

Oja, in Kattuk wens je elkaar geen gelukkig nieuwjaar. Daar wens je een ander al ut nôdige. Bij deze...