'Ga jij 's zondags altijd naar de kerk?'
'Ja, klopt. Elke zondag.'
'Weet je wat ik nou niet snap?'
'Nou?'
'Waarom er zoveel kerken zijn.'
Zo, hallo... Leg dat maar eens uit...

Het is weer de traditionele nieuwjaarsreceptie van de weg waar wij aan wonen. Tuinders, ex-tuinders en een enkele verdwaalde bijwoner geven acte de presence. Voor alle duidelijkheid: inclusief echtgenote(s)(n). Op de eerste zaterdag van het jaar komen wij bij elkaar. Vaste prik. Dat we elkaar middels een kaart vlak voor de kerst ook al een goed nieuwjaar hebben gewenst mag de pret niet drukken. Integendeel. We doen het nog eens dunnetjes over.

Ik schuif aan bij een drietal oudere mannen. Ze hebben het over de smartphonecultuur onder jongeren. 'Ik heb weleens tegen mijn dochters gezegd 'en nou op de kast leggen die dingen, anders ga je maar naar huis!' 'A-sociaal inderdaad' beaamt een ander. De derde knikt zwijgend en haalt z'n eigen mobiel (model jaar 0) tevoorschijn. 'Als ik er maar mee kan bellen, dat is meer dan genoeg.'

Ik lach en doe er vooralsnog het zwijgen toe. Ik steek me niet in een wespennest met m'n Twitter en Whatsapp-contacten. Het gesprek neemt een wending naar het gegeven dat jongeren zich nog maar weinig aantrekken van wat hun ouders zeggen. 'Vroeger moest je mee naar de kerk en je ging ook nog! Je had het hart niet in je lijf om tegen te stribbelen. Moet je nu mee aankomen.' Ze kijken naar mij. Ze weten, híj heeft jonge kinderen.

'Dat is zo' zeg ik. 'Als ze klein zijn kun je ze nog meenemen, maar ze krijgen op een gegeven moment de leeftijd dat ze zelf moeten beslissen of ze willen of niet. Het helpt een klein beetje of je zelf altijd graag gaat, maar ze blijven het niet doen omdat jij er zoveel aan hebt.'

Op dat moment stelt een van hen de vraag waar ik mee begon. En waarom er zoveel kerken zijn. Ik kijk hem aan en zeg: 'Zet een groepje mensen bij elkaar en je kunt wachten tot er onenigheid is. Dat is in kerken, dat is bij bedrijven waar meer mensen aan het roer staan, het is ook in heel veel huwelijken zo. En dan heb je het nog maar over twee mensen.' Hij knikt. Herkent het.

Oef... Ik was al bang dat ik over Afscheiding-Doleantie-Vrijmaking moest beginnen. En tegelijk schaam ik me. Wat maken wij mensen er toch een zootje van...