De muziek zwol aan tot luid. Pal voor mij bewoog een jongeman met zijn armen opgeheven mee op de maat. Zijn vrouw stak een hand omhoog, de palm naar boven. De gitarist van de band sprong op en neer, vol overgave zingend. Aanbiddingsmuziek tijdens de huwelijksdienst van een nicht van ons. Dit was duidelijk geen gereformeerd vrijgemaakte kerkdienst.

Dat zeg ik nu wel, maar waarom eigenlijk niet? Psalm 63 : 2 zingen we vaak genoeg. Ik wil U prijzen al mijn dagen, waartoe uw goedheid mij bewoog, mijn handen hef ik naar omhoog, om heel mijn hart U op te dragen. Toch heb ik tijdens het zingen van deze psalm nooit iemand met zijn handen omhoog zien staan in onze kerk.

Of neem psalm 47 : 1: Juicht, o volken, juicht, handklapt en betuigt onze God uw vreugd. Toen de Korachieten dit lied uitvoerden zullen ze toch ook in de handen hebben geklapt neem ik zo aan. Anders hoef je het ook niet te zingen. Ik vraag me af waar in de geschiedenis dit soort gebruiken verloren zijn gegaan. Bij Augustinus? Luther? Calvijn? Of vonden de 19e eeuwse gereformeerden dit allemaal veel te frivool? Heel soms klinkt er nu aarzelend geklap tijdens een kinderlied in de kerk. Eerst even zien wie er meedoet.

Als je kijkt naar kerkdiensten in Afrika of je neemt de negro-spirituals uit Noord Amerika dan wordt er ook veel meer gedaan dan alleen zingen. Het hele lichaam doet mee. Zoals ook in psalm 149 : 1 staat: Dans op uw lied met blij refrein bij luit en tamboerijn. Ga dat maar eens doen in een reformatorische kerk. Zul je het commentaar horen... Dat het orgel steeds meer wordt verdrongen door piano, gitaar en drums is al erg genoeg voor velen.

Ik weet het allemaal. Met mijn verstand. Maar mijn gevoel werkt niet mee. In zo'n huwelijksdienst van de Jong en Vrij gemeente in Ede voel ik me toch een beetje een vreemde eend in de bijt. Misschien simpelweg omdat ik er niet mee ben opgegroeid. Of misschien zit het niet in mijn genen. Ik ben natuurlijk ook best een stijve hark. Verwacht van mij geen vloeiende dansbewegingen. Bovendien kende ik veel liederen niet. Dat zingt ook niet echt gemakkelijk.

Maar ik zal een ander er niet om veroordelen als hij wél z'n geloof op die manier in praktijk brengt. God ziet het hart aan en als het met dat hart goed gesteld is, wat zou ik er dan van zeggen? Bovendien, wie weet op welke manier we God loven als we straks met alle gelovigen bij Hem zijn in zijn eeuwig Koninkrijk. Dansen, klappen, zingen met je handen omhoog misschien wel. Dus...

Maar, zeg ik eerlijk, dan zal ik best een beetje moeten wennen.