'En dat is drie.' zeg ik hardop. Naast mij beweegt iets. 'Inderdaad ja.' hoor ik zuchtend. Voor de derde maal deze nacht wordt er een sleutel in de voordeur gestoken, voor de derde maal een deur voorzichtig open en weer dicht gedaan en voor de derde maal kraakt de trap bij het naar boven lopen. Het darttoernooi in de soos is afgelopen, allemaal weer thuis, nu dan eindelijk rustig gaan slapen?

Zo af en toe weet je dat het raak is. Je kunt als je gezond bent weleens het idee hebben dat je immuun bent, maar niets is minder waar. En zeker met een gezin kom je vanzelf een keer aan de beurt. Vorige week beet Bart het spits af. Drie dagen thuis. Drie dagen ziek, zwak en zielig. Na twee dagen probeerden we al om hem weer naar school te krijgen ('van dat gehang voor de tv word je ook niet beter!') maar het ging écht niet. Zijn gezicht sprak boekdelen.

Ik had hem gewoon op zijn woord moeten geloven. Nu word ik ervoor gestraft. Denk ik. Zaterdag overdag merkte ik al dat het verkeerd ging. Neus dicht, gevoel van watten in m'n hoofd, dat soort zaken. Dat kon natuurlijk niet het gevolg zijn van het schaatsen op de Rotte. Ik ben dan wel een kasplantje, maar van gezonde buitenlucht is nog nooit iemand ziek geworden. Nee, er was meer aan de hand.

Als ik 's avonds m'n bed in kruip ril ik van de kou. Eerst maar eens een nacht goed slapen, denk ik bij mezelf. Jaja. De wens is de vader van de gedachte. Als over tweeën de derde nachtbraker binnenkomt heb ik nog steeds geen oog dichtgedaan. Uiteindelijk, om kwart voor vier, strompel ik mijn bed uit. Ik voel me zielig. Thee. Warme thee. Dat moet helpen.

Terwijl ik de thee met kleine slokjes tot mij neem zet ik de tv aan. Herhaling van het Journaal op 1. Op 2 die van EenVandaag. Op de commerciële zenders proberen halfnaakte meiden me te verleiden om hun nummer te bellen. In de staat waarin ik nu verkeer vormen ze geen bedreiging. Dat is dan weer een voordeel. Dat het nog bestaat trouwens...

Een paar seconden later val ik middenin de zwartwit beelden van de Watersnoodramp van 1953. Dat is wat anders dan een verstopte neus en geïrriteerde luchtwegen. Dit is echte ellende. Op 1 februari is het zestig jaar geleden. Ik zie angstige mensen die alles achter moeten laten. Die geliefden kwijt zijn. Hopeloos.

Tja, dat zet een flinke verkoudheid en een doorwaakte nacht wel weer even in perspectief...