Toen ik een tijdje terug aan iemand vertelde dat we in onze kerkelijke gemeente in groepsverband bezig gingen met het thema Vooral de Liefde kreeg ik een reactie die tot nadenken stemde. 'Lukt dat een beetje?' klonk het ietwat spottend. We zouden het die avond hebben over moeiten die je tegenkomt in bijvoorbeeld je huwelijksrelatie. 'Alsof iemand die écht problemen in zijn of haar relatie heeft daar over gaat zitten vertellen. Dan houd je liever je mond dicht.'

Ja, de term 'veilige gemeente' doet het goed in christelijk Nederland. Wie wil dat niet? Een gemeenschap waar je jezelf kunt zijn, waar niet meteen veroordelend tegen je wordt aangekeken als je iets anders bent of doet dan een ander. Waar je het 'gewoon' durft te zeggen als je het ergens moeilijk mee hebt. Waar je tegen anderen durft te zeggen wat jouw zwakke plekken zijn. Als er geen kast is om uit te komen omdat de deuren naar elkaar open staan.

Maar waar vind je zo'n gemeenschap? Onze predikant noemde het vanmorgen in zijn preek een terreurvrije zone. Een plaats waar niet op elkaar geschoten wordt maar waar met liefde en begrip naar elkaar wordt gekeken. In plaats van elkaar de maat te nemen en het stempeltje 'goed' of 'fout' erop te drukken, elkaar aanvaarden. Er weet van hebben dat de ander niet minder of slechter is maar dat je beide afhankelijk bent van genade.

In de preek werd stilgestaan bij de geschiedenis van de overspelige vrouw die bij Jezus wordt gebracht. Een op de grond zittende Jezus, tekenend in het zand en daaromheen aanklagers die van hem willen weten of deze vrouw gestenigd moet worden. En dan die simpele woorden: 'Wie zonder zonde is, laat die de eerste steen werpen.' Niemand neemt de steen op. Iedereen vertrekt. Beschaamd, denk ik. Alleen Jezus en de vrouw blijven over. En uitgerekend de Man die zonder zonde is veroordeelt haar niet maar zegt haar weg te gaan en niet meer te zondigen. Indrukwekkend.

Onze predikant legde uit dat het God gaat om mensen, niet om thema's. We hoeven ons geen mening te vormen over een bepaald onderwerp, het gaat om de mens die voor ons staat. Die mens moet leren leven van Gods genade, zoals iedereen. Iedereen doet in zijn leven dingen die ingaan tegen Gods wil. En ga je daarmee naar het Kruis van Christus of niet? Alleen bij Hem is immers redding.

Veilige gemeente zijn, wie wil het niet? Maar dat begint er dus mee dat je een ander niet minder of slechter vindt dan jezelf. Dat je je oordeel over een ander eventjes voor je houdt of opschort. Ik ben bang dat dat voor veel christenen, inclusief mezelf, nog een hele opgave is.