Vroeger, toen ik jong was, heb ik een tijdje hardgelopen. Nou ja, hárdlopen... Op mijn niveau zeg maar. Zelfs aan wat (recreanten)wedstrijden meegedaan. De Ronde van Katwijk, van Valkenburg, van Sassenheim. En een keer de Vlietloop in Rijnsburg. Met het zoveeljarig bestaan van dat dorp. En dat begon allemaal met het lezen van een boek. Over hardlopen. Geschreven door een Amerikaan. En enthousiast dat ik daarvan werd! Ja, thuis. Het bekoelde al snel als ik eenmaal onderweg was. Na een paar kilometer wist je weer dat het niet vanzelf ging.

Die ervaring van enthousiast aan de gang willen gaan heb ik vaker meegemaakt. Op andere gebieden weliswaar, maar toch. Kwam ik thuis van weer een teleurstellend resultaat van Quick Boys op zaterdagmiddag, dan trapte ik mijn frustraties weg met een bal tegen de muur. Als ík daar toch maar eens liep in de spits! Helaas, die droom kwam niet uit.

Of nog weer later met een boek van Larry Crabb over het huwelijk. Juist ja! Zo moet het! Ook als je van de ander geen liefde terug krijgt tóch vol blijven houden. En kom je een keertje thuis van je werk en heb je niet direct zin om naar haar belevenissen of frustraties te luisteren, dan zeg je gewoon liefdevol en rustig: 'Schat, geef me even een half uurtje, ik moet zelf even bijkomen van mijn werk, maar dan ben ik er helemaal voor jou.' Prachtig toch? Tuurlijk. In theorie. Nu de praktijk.

Of over de Liefdestalen van je kinderen. Geweldig zoals Chapman het je kan uitleggen. Hij heeft echt voor honderd procent gelijk. Per hoofdstuk leer je ze beter kennen. Het nadeel is alleen dat je daarna in het echte leven ook jezelf weer meer leert kennen. Geduld en kalmte bewaren zijn prachtige eigenschappen, maar ze groeien niet vanzelf op de akker van je leven. Daar kom je wel achter.

Ik heb het nu weer. En alweer door het lezen van een boek. Leven na de genadeklap van Arie de Rover. Omdat ik hem al diverse malen live heb meegemaakt hóór ik hem het verhaal gewoon vertellen. Dat je als mens zo vaak bezig bent om status te vergaren. Dat je dingen doet (ook lief en aardig en goed zijn voor anderen) om er iets voor terug te krijgen. Het voor-wat-hoort-wat-principe. En hoe dat door kan werken in je relatie met God. Dat je denkt dat jij ook iets voor God moet doen om Zijn genade te verdienen. En dat terwijl je Maker van je houdt gewoon omdat jij jij bent.

En Arie kan het vertellen op aansprekende wijze. Heeft weet van het hart van een mens, van wat er speelt in de wereld om ons heen en waar onze valkuilen liggen. Hij vertelt met smaak en humor. Het pakt je. Je krijgt er vanzelf goede zin van. Om je leven te veranderen, om je niet met status bezig te houden maar alleen maar je handen ophouden naar God. 'Here, ze zijn leeg, vul ze alstUblieft!'

Maar een week later ligt het boek in de kast. Gaat je leven verder. Denk je er nog weleens aan maar je staat niet direct meer in vuur en vlam. Je goede voornemens lijken weg te smelten. Terecht legde recensent Rien van den Berg in het ND zijn vinger bij het waarom daarvan. We leven nog steeds hier op aarde. In een zondig lichaam. Écht goed wordt het pas na dit leven.

Tot die tijd moet je het dus doen met oplevingen van je geloof. Dwars door de dalen heen. Door boeken die je raken, sprekers die je enthousiasmeren, preken die je wat doen en (weer?) in beweging zetten. Het zij zo. De dag dat je volmaakt bent ligt nog in het verschiet. Dan heb je wel iets om naar uit te kijken. Dat dan weer wel.

Ik zou natuurlijk weer eens een boek over hardlopen kunnen gaan lezen.