Ik maak me zorgen. Het gaat echt de verkeerde kant op met me. Het verval treedt in. En dat terwijl ik pas 46 jaar jong ben. Dat kan haast niet denk je dan. Maar het is toch echt zo. Ik word doof. Tenminste, dat denken mijn huisgenoten. En ze zeggen het ook.

Net nog. Ineke staat wat pannen af te spoelen na het eten en intussen zegt ze iets tegen me. Omdat ik haar niet versta vraag ik wat ze zei. Ze kijkt me doordringend aan en zegt: 'Je mankeert wat aan je oren hoor!' Ik voelen, maar niks vreemds natuurlijk. Ze bedoelde vanbinnen.

Ik wil tegensputteren, maar dat heeft geen zin. Weet ik. Ik wil zeggen dat het kletteren van de pannen ervoor zorgde dat haar woorden verloren gingen. Maar ja, dat soort excuses heb ik al zo vaak gebruikt, dat werkt gewoon niet meer. Vraag maar eens aan iemand die begint te dementeren. Die weet precies wat ik bedoel.

Maar toch hè, iets in mij protesteert. Is het de ontkenningsfase? Zo zouden mijn kinderen het vast noemen. Dan vertellen ze me iets, ik kijk ze glazig aan en vraag: 'Wat zei je nou?' Zij denken dat ik echt doof word maar het niet wil weten. Maar echt hoor, dat is het niet.

Nu weet ik best dat ik af en toe mis wat er verteld wordt. Dan komt er in een gesprek iets voorbij, of ik vraag wat en dan klinkt het verwijtend: 'Maar dat heb ik je toch verteld...' Tijd en plaats worden genoemd desnoods. Nou, of ik water zie branden, zo kijk ik dan.

Maar het zit anders, echt waar. Hoe moet ik het zeggen... Het zijn niet mijn oren. Het is niet mijn gehoorgang. Het zit dieper. Het zit in mijn gedachten. Geloof het of niet, maar ik heb een rijk gedachtenleven. Wat denken ze dan waar anders al die schrijfsels vandaan komen? Er wordt wat afgebroed onder die hersenpan, vergis je niet.

En daarom zeg ik nu tegen iedereen die het wil horen: als je iets aan me kwijt wilt, als ik wat moet weten of je hebt raad nodig, noem dan even mijn naam. Zeg even 'Kees!' of 'Pap!' Dan sluit ik mijn gedachten af en schakel over naar het hier en nu. Spreek, want uw knecht luistert. Dat werkt echt hoor, geloof me.

Ik doof... Schei toch uit.