Het is nog maar vijf uur als ik m'n bed uitrol. Veel te vroeg natuurlijk voor een normaal mens. Het is donker buiten. Zelfs de haan in ons kippenhok waagt zich op dit tijdstip nog niet buiten. Ik trek met veel moeite mijn sokken aan, zittend op de rand van het bed. Een nieuwe week is begonnen.

Ik weet niet wat er precies aan de hand is maar we hebben het stinkend druk. Nog nooit hebben we in deze tijd zoveel bloemen geoogst als dit jaar. Het lijkt wel een uitputtingsslag. Zelfs de vrijdagmiddag en de zaterdagmorgen worden ingezet om het werk de baas te kunnen. Ongekend. Alsof de week een elastiek is dat uitgerekt wordt.

Nu is het fenomeen 'lange weken maken' mij niet onbekend. Er zijn tijden geweest dat de wekker 's morgens nog veel vroeger afliep. Maar daar verlang ik niet naar terug. Wat zeg ik? Ik zou het volgens mij niet meer kunnen ook. Twintigers en dertigers zijn nu eenmaal elastischer dan veertigers. Ik heb daarom bewondering voor mijn vijftiger-broers. Voor mij te hopen dat er andere tijden komen...

En dat in vakantietijd. Want dat is het toch. Meivakantie. En regelmatig hebben we dan ook gehoord (vooral Ineke) 'Gaan jullie nog weg?' 'Ehm, nou nee', luidt het antwoord dan, 'het is veel te druk op de tuin.' Tja, dat heb je in deze tijd, vlak voor Moederdag. Dan geniet je al van een zaterdagmiddagse wandeling langs de Rotte en een cappuccino op een terrasje. Met appelgebak en slagroom. Dat dan weer wel.

En zo buffelen we door. Oogsten, nieuwe plantjes poten, wieden, gaas ophalen en grondstomen. Alsof de eerste twee werkzaamheden nog niet genoeg tijd vergen. En daarom loopt m'n hoofd soms om. Heb ik het niet echt naar m'n zin. Komt alles wel op tijd af? Zelfs de dagelijkse Tweespraak schiet erbij in.

Krijg ik een berichtje van onze dochter achter de kassa bij een supermarkt: 'Pap, hebt u ook geen zin meer om te werken?' Grapjas. Hoe komt ze erbij? Ik whatsapp terug: 'Weet je wat het is? Als je voor jezelf werkt dan heb je het altijd naar je zin.' Jaja...