Ik zit net lekker rustig naar EenVandaag te kijken als er van buiten een hoop kabaal klinkt. Vogelgekrijs, hanegekraai en alles wat er tussenin zit. Ik loop naar het achterraam en werp een blik in het kippenhok. Het deurtje staat natuurlijk open. Nieuw beleid. Ik zie een kraai in de ren met z'n bek wijd open tegenover een woest pikkende haan. Dat gaat niet goed.

Ineke en Job komen erbij staan kijken. We zien de haan een uitval doen met zijn scherpe klauwen. De kraai vliegt door de lucht en blijft even later op z'n rug liggen. De haan stapt het nachthok in, richting zijn kippen. Luid protesterend, dat wel. Naast me staat Ineke te gillen en in m'n arm te knijpen. 'Kijk nou! Die kraai! Doe er wat aan!'

Doe er wat aan, jaja. Altijd als er wat loos is met ons kleinvee dan word ik geacht iets te doen. En dat terwijl ik helemaal niet de aangewezen persoon ben voor zoiets! Heb ik kippen? Nee, ik duld ze. Dat is iets heel anders. Heb ik katten? Nee! Maar wie moet ze begraven als ze zijn overreden en stijf in een doosje liggen? Alsof ik er lol aan beleef.

Niet dat ik een dierenhater ben hoor. Welnee. Ik haal vaak genoeg een kat aan. En als er eentje is die ze eten geeft, hard of zacht voer, dan ben ik het wel. Maar voor mij hoeft het allemaal niet zo. En weet je waarom? Omdat ze werk geven. Verschonen van een hok. Kippenluis. Katten kunnen ziek worden en mankerend. En daar zit ik helemaal niet op te wachten joh. Schei toch uit.

Inmiddels is de kraai weer op z'n pootjes terecht gekomen. Hij wordt nu belaagd door de zijdehoender. Een kleine pittige tante. We zien dat de ene vleugel van de kraai lam is. Er komt ook bloed uit. Job kan het niet meer aanzien en gaat erop af. Ik besluit hem maar te gaan helpen. Samen jagen we de kraai uit het hok en de haan erin. Deur dicht. Zo, dat is één.

Vervolgens drijf ik de kraai, bloedend aan alle kanten, in een hoek en grijp hem bij z'n nek. 'Wat gaan we met hem doen?' vraagt Job. 'In het weitje zetten?' probeer ik. Weg is weg, nietwaar? Maar het lijkt hem geen goed idee. 'Dat wordt toch niks meer...' zegt hij. Ik bekijk de vogel. Hij heeft gelijk. Dat wordt niks meer. Misschien is het beter om hem uit zijn lijden te verlossen. Een barmhartige dood en een eenvoudige begrafenis. Wat zou Marianne Thieme doen?

Laat ik niet in details treden. Laat ik het houden bij dit ene: Je staat er versteld van hoe taai zo'n beestje nog is als je het de nek omdraait en onder water houdt. Ik vind het toch een beetje een luguber karweitje. De caviapolitie zal net langs komen... Maar goed, de rust in het kippenhok is weergekeerd. Tot morgenvroeg.