Het is voor mij een van de meest fascinerende bijbelboeken. De brief van Paulus aan de Galaten. Als voetballiefhebber spreekt het natuurlijk aan dat de naam van de Turkse club Galatasaray er vandaan komt, maar dat is het niet. Het zit in iets anders. En daarom ben ik heel blij dat onze predikant er een serie preken aan wijdt.

Vanmorgen deed hij dat door in de huid van Titus te kruipen. In een verhalende preek nam hij ons mee naar de maaltijd waar Paulus Petrus scherp vermaande over zijn manier van doen. Laatstgenoemde was gewend om met bekeerde heidenen te eten, maar toen er Joden uit Jeruzalem kwamen trok hij zich terug alsof hij zich daar nu voor schaamde. Uit angst ook omdat die Joden eigenlijk vonden dat bekeerde heidenen zich moesten laten besnijden. Paulus houdt hem dan voor dat hij zich zelf niet meer aan de joodse gebruiken houdt, maar ze wel aan een ander wil opleggen.

De hele preek lang zat ik mezelf af te vragen hoe dat nu bij ons gaat. In de kerk nu, maar ook vroeger. De brief aan de Galaten is een continue oproep om alles in je leven te laten draaien om de genade door Jezus Christus. Niet de wet of regeltjes maken je vrij, dat doet alleen het offer van Christus. Maar ondanks dat lijkt het alsof in de kerk de regels, geschreven en ongeschreven, vaak net zo belangrijk zijn. Daarop worden mensen beoordeeld. Dat doe ik zelf vaak ook. Bewust en onbewust.

En dat is wat me nu zo fascineert. Want het kan zo gemakkelijk lijken. Dat je alleen maar van Gods genade in Christus afhankelijk bent. Kun je dan alles maar doen? Lekker je eigen gang gaan? En dat alles met de mantel van Gods liefde bedekken? Want eerlijk is eerlijk, dat idee krijg je soms best wel. Dan beroepen mensen zich op zo'n bijbelboek terwijl ze van hun leven een janboel maken. Lekker makkelijk ja.

Aan de andere kant, ik ken m'n catechismus goed genoeg om te weten dat wie Jezus Christus werkelijk toebehoort, hoe dan ook vruchten van dankbaarheid voortbrengt. Verbonden zijn met Hem, dat is op een of andere manier te zien. Dat blijft niet verborgen. Goede bomen brengen goede vruchten voort.

Soms denk ik weleens dat het punt is dat we als christenen (of geldt dat alleen voor het vrijgemaakte deel van hen?) niet snel tevreden zijn wat dat betreft. Weet je, ik kan me namelijk niet voorstellen dat er een weldenkend gemeentelid is dat denkt dat hij buiten het offer van Jezus voor zijn leven nog iets meer moet doen. Twee keer naar de kerk op zondag? Meedoen met vereniging? Stemmen op de ChristenUnie? Geen seks voor je huwelijk? Welnee, dat heeft echt niet dezelfde waarde als de kruisdood van Christus. Dat zijn vruchten van het geloof, niet meer en niet minder.

Maar, en dan komt het, we voelen het vaak als tekortschieten in dankbaarheid van onszelf of van een ander als er op bepaalde gebieden minder (of andere) vruchten groeien. We nemen het een ander kwalijk als die dingen anders doet dan 'we' gewend zijn. Meedoen aan een Roparun op zondag bijvoorbeeld. 'Dat doe je toch niet...' Tja, die broeder of zuster dus wel. Kennelijk kan hij dat voor zichzelf richting God verantwoorden. En hij doet er nog goed mee ook. Het is voor een goed doel!

En dat is dus mijn fascinatie ten top. Paulus schrijft wel vaker dat God over het hart van mensen oordeelt. En ons roept hij op om onze eigen daden te toetsen. Doen we ze voor de Here? Daar gaat het om. Of is het alleen maar goed als iemand de platgetreden paadjes van het voorgeslacht bewandelt? Nee. Dat houdt dus in dat je anderen bekijkt met een blik vol liefde. De ruimte gunt om andere keuzes te maken. Er met elkaar over in gesprek gaat. En dan ook nog de ander uitnemender achtend dan jezelf. Da's best nog een hele kunst.

Ik verheug me al op de resterende preken.