Hij heeft er een ontzettende hekel aan. Tenminste, dat zegt hij. Drie jaar geleden had hij er ook een gekocht, maar we hebben hem er daarna nog maar zelden in gezien. Maar nu moest en zou hij er weer eentje aanschaffen. Een net pak. Want er werd afgestudeerd. En dat doe je niet in je dagelijkse kloffie. Aldus Job.

En dus kreeg ik vanmorgen een foto gewhatsappt waar hij tot in de puntjes verzorgd opstond. Want vandaag ging het gebeuren! Wekenlang was hij bezig geweest om zijn eindverslag vorm te geven. Proeven opzetten, monitoren en gegevens verzamelen. Tussendoor werd er ook nog meegewerkt op de potplantenkwekerij waar alles plaatsvond. En afgelopen zaterdag moest er nog even een presentatie in elkaar worden gezet. Eindelijk was alles klaar.

Precies een jaar nadat hij weer terugkwam uit Australië moest hij zijn scriptie presenteren en verdedigen. Als student Greenport, Business en Retail had hij onderzoek gedaan naar de invloed van remstoffen op de groei van Hibiscus. En zo zaten zijn opdrachtgever, medestudenten, twee docenten, een belangstellende en zijn beide ouders aandachtig te luisteren naar zijn voordracht. De laatsten, uiteraard, op hun paasbest. En glimmend van trots.

Ik realiseerde me dat onze oudste deed waar ikzelf in gebreke was gebleven. Hij heeft er wél voor gekozen om zijn hersens te gebruiken en door te leren. Niet net als zijn vader vanaf de middelbare school direct aan het werk. Tja. Niet dat ik anders zou kiezen als ik het over mocht doen hoor. Ik weet nog maar al te goed wat voor een broertje ik dood had aan leren...

Uiteindelijk oogst hij een mooie 7,2 voor zijn presentatie. Nu nog even wachten op de laatste tentamenuitslag en dan gaat het echte leven beginnen. Hij heeft zijn keuze al gemaakt. In opleiding bij een veredelingsbedrijf als verantwoordelijke voor de teelt. Vanaf september.

Dat nette pak? Ik ben bang dat dat voorlopig weer in de kast verdaagt. Hoewel, er komt natuurlijk nog een officiële diploma-uitreiking...