De kerkdienst is afgelopen en we schuifelen door het gangpad naar de hal. De koffiegeur lokt. Ik ben aan de praat met een goede vriendin als ik opeens een klopje op mijn schouder voel. Een onbekende man en vrouw. 'Mag ik u wat vragen? Heet u misschien De Wit?'

De predikant van die morgen begon zijn preek met een filmpje van internet. 'Het uitzenden van zo'n reclamefilmpje is een mooie aanvulling op mijn traktement.' knipoogde hij nog. Het ging over hoe een makeover je kan veranderen. Een metamorfose kan laten ondergaan. Een totaal andere look kan aanmeten. Het was dit filmpje.

Daarmee verduidelijkte hij de bijbeltekst die hij wilde bepreken. Dat was 2 Corinthiërs 3 : 18, Wij allen die met onbedekt gezicht de luister van de Heer aanschouwen, zullen meer en meer door de Geest van de Heer naar de luister van dat beeld worden veranderd. Oftewel, het kan niet anders of je verandert als mens naarmate je alles wat de Here Jezus heeft gedaan op je laat inwerken. Je gaat steeds meer op Jezus lijken. Je wordt geduldiger, minder egoïstisch, hebt meer oog voor de nood van een ander, enzovoorts.

Uiteraard had hij er ook oog voor dat het allemaal niet vanzelf gaat en zeker niet van het ene op het andere moment. Het is een proces, van jaren misschien wel. Stapje voor stapje aan de hand van de Geest. Het frappante was wel weer dat onze eigen predikant vanmiddag diezelfde kant op ging naar aanleiding van Galaten 4 : 19, Kinderen, zolang Christus geen gestalte in u krijgt, doorsta ik telkens weer barensweeën om u. Je zou bijna denken dat ze contact hadden gehad met elkaar.

Ik schiet in de lach. 'Of ik een De Wit ben? Nee, maar waarom denkt u dat?' Ietwat verlegen kijkt de man mij aan. 'Nou, in onze gemeente woont een De Wit die oorspronkelijk uit Bergschenhoek komt en u lijkt heel veel op hem.' 'Ja', valt zijn vrouw hem bij en ze wijst naar mijn ogen en wangen 'vooral dit lijkt heel veel op het gezicht van Dick!'

Ik schater het uit. 'U meent het! Nou, dat is wel heel toevallig, want dat is mijn zwager!' Ze kijken me aan of ze water zien branden. Ik leg ze uit dat ik 25 jaar geleden met zijn jongere zus Janneke getrouwd ben maar dat ze na ruim een jaar is overleden. 'Maar het contact met de familie De Wit is altijd goed gebleven, we zijn als broers voor elkaar' besluit ik.

En dan valt me opeens een gedachte in. 'Dit is wel een heel mooie illustratie bij de preek van vanmorgen. Dat je gaat lijken op degene met wie je omgaat!' Dat lijkt hen ook ja. We nemen hartelijk afscheid van elkaar. Hoe toevallig kunnen sommige ontmoetingen zijn. En vol humor.

Ik zit echter nog wel met één vraag: Ben ik nu op mijn zwager gaan lijken, of hij op mij?