Er lijkt zowaar weer een beetje Tourhype te ontstaan dit jaar. De prestaties van Bauke Mollema en Laurens Ten Dam spreken tot de verbeelding. 'We' doen weer mee! Ik ving vanmiddag op de radio zelfs de term Mollemania op. En toch hè, en toch...

Ik ben opgegroeid in de TI Raleigh tijd. De ploeg van Peter Post. Gerrie Knetemann, Jan Raas, Henk Lubberdingh, Bert Oosterbosch. Namen waar ik nog steeds kippenvel van kan krijgen. En zeker als ik terugdenk aan 1980, het jaar dat Joop Zoetemelk in de gelederen werd opgenomen. Dat jaar werden er 11 (!) etappes in de Tour de France gewonnen en de gele trui was uiteindelijk voor Zoetemelk. Weliswaar omdat Bernard Hinault met een blessure moest afstappen, maar toch. Ik zat gekluisterd aan de radio, dag na dag.

Het zal ook dat jaar zijn geweest dat ik een heuse wereldkampioentrui kocht om in te wielrennen. Die goeie ouwe tijd. Ik moet eraan denken als ik Job op z'n net gekochte racefiets zie vertrekken voor een rondje Groene Hart. De geschiedenis herhaalt zich. Al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat hij meer kilometers maakt dan ik indertijd. maar hij is dan ook wat ouder.

Ik heb de Tour gevolgd, door de jaren heen. Na het TI Raleigh tijdperk werd het minder met de Nederlandse successen. Incidenteel wat hoogtepunten, maar de echte toptijd was voorbij. Breukink, Rooks, Theunisse, Boogerd, te vaak moesten we horen van de verslaggevers dat ze in een bergrit in hun eigen tempo omhoog reden. In hun eigen tempo. Tja, dat is een eufemisme voor de harde waarheid dat ze de echte toppers niet bij konden houden.

Het gaf niet. Ik genoot van Indurain, van Pantani en van Lance Armstrong in het bijzonder. Wát een mannen. Wát een krachtpatsers. Ja, tot de deceptie. Doping. De een na de ander viel van z'n voetstuk. Overwinningen, mede mogelijk gemaakt door EPO en vers bloed. Zo kan ik het ook... Grapje.

Ik heb net het boek Wielermaffia van Tyler Hamilton gelezen. Hij is een van de dopingzondaars die zijn bedrog heeft opgebiecht. Mocht u nog op zoek zijn naar een boek voor de vakantie, dit is er een die je in een adem uitleest. Het laat zien hoe je er sluipenderwijs aan moest geloven. Het was meedoen of afstappen. Dat laatste deed een enkeling. Het gros deed mee als je Hamilton moet geloven. En van hen was Armstrong de slimste en de beste.

Ik kijk en luister naar de Tour. Als het uitkomt. Een finish met eindsprint, tegen vijven 's middags. Een enkele bergetappe. Maar boeien zoals vroeger doet het me niet meer. Ouder en wijzer? Mwa, het is meer die gedachte in m'n achterhoofd. Zouden ze nu wel schoon rijden? En die goeie ouwe Raleighploeg? Was dat kippenvel terecht?