Ik kijk zoekend om me heen. Waar is Ineke? O, die staat al aan de andere kant van het poortje! Nog een keer proberen dan. Ik houd m'n kaartje voor het apparaat, maar nee hoor: 'U bent al ingecheckt/uitgecheckt'. Krijg nou tandjes... Wat nu? Ik moet toch door dat poortje heen. Dan krijg ik een idee. Ik geef de vrouw achter mij de gelegenheid om voor te gaan. 'Ik kom er niet door.' zeg ik haar. Zij houdt ook haar kaartje voor het geheimzinnige oog en ja hoor, Sesam opent zich nu wel. Ik bedenk me geen moment en schiet vlak achter haar door het alweer sluitende poortje. Hèhè...

Het was het jubileum van de predikant die mij, toen ik nog een heel klein Keesje was, gedoopt heeft. Zestig jaar predikant en inmiddels 88 jaar oud. Vroeger in Katwijk samen met zijn inmiddels overleden vrouw goede vrienden van mijn ouders. Het voelde daarom als niet meer dan normaal om hem met deze mijlpaal geluk te wensen. Maar de receptie was wel in Amsterdam. En dan is de vraag, hoe ga je daar naar toe?

Al snel vatten we het plan op om er een middagje van te maken. Na de receptie nog even de stad in en een hapje eten. Als we er nu toch zijn... En dus keek ik op internet wat wijsheid was. Dat bleek al vrij gauw het parkeren van de auto in een van de Transferia te zijn en dan die onder de Arena in het bijzonder. Want wat denk je hiervan? Je zet je auto daar neer, je betaalt 8 euro voor 24 uur en krijgt vervolgens gratis kaartjes voor de metro die je naar het Centraal Station vervoert en weer terug. Aangezien je in de stad je auto alleen voor 4-5 euro per uur kunt parkeren niet zo'n moeilijke keus.

Dus zo gezegd, zo gedaan. Na een korte file op de A10 parkeren we de auto onder heilige grond en steken de Arena-boulevard over richting Metrostation. Omdat we rijkelijk vroeg zijn en nog niet gegeten hebben trakteren we onszelf nog maar even op een korte lunch alvorens het openbaar vervoeravontuur begint. En daar wacht meteen al de eerste verrassing: De metro rijdt maar tot het Amstelstation. Verder vervoer geschiedt per bus. Ook goed. Als we toch bezig zijn.

Op Weesperplein stappen we uit en lopen de 400 meter naar de Oosterparkkerk. Daar drukken we de jubilaris de hand, spreken aanwezige familie en bekenden en worden vermaakt door de voorzitter van de studentenvereniging Peter Plancius die ds. Breen als erelid toespreekt. 'Bij hem klinkt de geloofsbelijdenis van Nicea altijd net iets deftiger. En is een méns geweurden.' Kostelijk! Oja, en Ineke wordt tot tweemaal toe herkend door wildvreemden. Ze heeft kennelijk een dubbelgangster. Of twee.

En daarna dus Amsterdam in. We kijken onze ogen weer eens uit. Wat zijn er toch een verschillende mensen. Mooie, lelijke, dikke, dunne, opvallende, onopvallende. Wát een gevarieerd gezelschap. Het voelt alsof wij de enige normale mensen zijn. En dan de gedachte dat anderen ook van zichzelf zullen denken. Zeker als ze mijn gestuntel bij het inchecken zien. Ik zie ze meewarig kijken. Wat een provinciaaltje...