We voetbalden na schooltijd. Elke dag. Bij ons achter op het plein. Op een grasveld een stukje verderop. Bij de schuurtjes van de familie De Mooij. De deuren waren onze doelen. Huiswerk maken? Daar hadden we geen tijd voor. De een was Cruijff, een ander Johan Neeskens, Willem van Hanegem of Ruud Krol. 'En wie ben ik?' vroeg ik aan Hugo. 'Jij? Jij bent Gerrie Mühren.'

Het werk voor deze week zit er eigenlijk alweer op. De bloemen staan rauw, de plantjes zijn gepoot, de laatste onkruiden worden gewied en het gaas is weer een paar centimeter omhoog gehaald. Weekend. Ik zit me voor te bereiden op een vergadering vanavond. En op de achtergrond hoor ik het nieuws. Gerrie Mühren is overleden. Nog niet zo oud, 67 jaar.

En meteen gaan mijn gedachten terug naar toen. Ik was een jaar of tien denk ik. Teleurgesteld. Gerrie Mühren? Waarom mocht ik Johan Cruijff niet zijn of dan tenminste toch Johan Neeskens? Gerrie Mühren... Wie wil er nu Gerrie Mühren zijn? Nee, mijn gevoel van eigenwaarde kreeg een flinke deuk op die gewone doordeweekse middag. Ik heb geloof ik nog wel meegedaan met voetballen maar de lol was eraf.

Tot het moment dat ik, een jaar of zes later, het boek 25 jaar Europa Cup 1 van Ed van Opzeeland voor mijn verjaardag kreeg. Daar stond een verhaal in over Gerrie Mühren. Hoe hij het Bernabeustadion stil kreeg door een bal aan te nemen. Nee, niet zomaar aannemen. Hij ving de bal op de binnenkant van zijn linkervoet en hield de bal vervolgens een paar keer hoog om hem tenslotte stil te leggen op de wreef van zijn voet. Alsof hij op een Volendams trapveldje stond te midden van zijn vrienden in plaats van tegenover het machtige Real Madrid. Magistraal.

Ik heb het later terug gezien op tv. Op internet. Meerdere malen. En ik heb het net opnieuw bekeken. Met een brok in mijn keel. Ach ja, zo werkt dat bij mij. Sport is ontroering. En zeker als ik hem zelf het verhaal hoor vertellen. Geen grootspraak, maar een man die verbaasd staat over wat hij teweeg heeft gebracht.

Gerrie Mühren. Hij is niet meer. Maar wat een eer als je als voetballertje met hem wordt vergeleken. Dan kun je trots zijn. Echt waar.