Als de vergadering is afgelopen en we verlaten de zaal krijg ik een compliment: 'Goed van je dat je zo open was.' Ik laat het even bezinken terwijl ik hem vragend aankijk. Goed van me dat ik zo open was... Wat bedoelt hij precies? 'O,' reageer ik, 'nou, dat kost me niet zoveel moeite hoor, om open te zijn. Maar waarmee bedoel je precies?' 'Nou, dat je vertelde dat je vroeger weleens dingen hebt gezegd waar je achteraf spijt van hebt.'

We hadden stil gestaan bij het jaarthema van onze kerkelijke gemeente. 'Van hart tot hart' heet dat dit jaar. Voortgekomen uit een nadenkfase over Verbondenheid. Ik schreef daar al eerder over. We gaan er in de maanden oktober en november mee aan de slag en op zondag 15 september j.l. is er in de kerkdienst een aftrap voor gegeven.

Van hart tot hart. Dat heeft iets in zich van openheid. Van eerlijkheid. Een ander in je hart laten kijken. Laten merken wat daar in omgaat. Maar ook je hart laten uitgaan naar een ander. Willen weten wat een ander drijft. Geïnteresseerd zijn. Het is het beeld dat ik heb als er in de Bijbel over Henoch staat dat hij wandelde met God. Samen opgaan en dan met elkaar praten. Geen dingen voor elkaar verborgen willen houden. Geen dingen voor elkaar verborgen hóeven houden. Omdat je elkaar vertrouwt.

Zover was ik in die bespreking op de kerkenraad niet gegaan. We kregen het over de vraag op welke manier we elkaar in de gemeente nog durven aanspreken. Daarbij kwam naar voren dat we ook te angstig kunnen zijn. Laat gewoon de Geest z'n werk in je doen, werd er gezegd. En toen kwam ik met de reactie dat ik in het verleden weleens spijt had achteraf over de woorden die ik had gebruikt. Of dat ik te weinig rekening had gehouden met hoe de ander er in zat. Je kunt ook te snel denken dat je woorden als van God gebruikt. Schakel je verstand liever niet uit.

En misschien is dat ook wel een van de valkuilen bij dit thema. Van hart tot hart is wat anders dan het hart op de tong hebben. Soms is een wacht voor je lippen belangrijker. Luisteren zonder direct je mening te geven. Mij kost dat moeite. Ik zeg het maar eerlijk. Vaak heb ik al snel mijn mening klaar. Dat zal een gesprek van hart tot hart vast niet bevorderen. Onderlinge liefde gedijdt beter bij vertrouwen dan bij oordeel.

En ja, dan hebben we het nog niet eens over de durf die nodig is om open te zijn. Ik hoor de kritiek al. Wie weet echt alles van je? Is het niet net als met Facebook, je laat alleen zien wat je wilt laten zien? De duistere plekjes, daar schamen we ons voor. Dat God ze weet is al erg genoeg. En dan willen we van hart tot hart met elkaar gaan praten? Veel succes. Bovendien, dan heb je in vertrouwen eens iets aan een ander verteld, komt diegene er nooit meer op terug! Lekker is dat.

Ik weet het. Geldt voor mij niet hetzelfde? Natuurlijk, ik schrijf hier op deze website vaak genoeg over persoonlijke dingen. Maar, de eerlijkheid gebiedt het te zeggen, over heel veel dingen ook niet. Omdat ik me ervoor schaam. En omdat ik wel gek zou zijn ook natuurlijk. Dat snapt iedereen. Bovendien zit daar niemand op te wachten. Zeggen dat we allemaal lek en gebrek vertonen is een stuk comfortabeler dan opbiechten waar het bij jezelf mis gaat. Want wat doet die ander ermee?

En toch aan de gang met zo'n jaarthema. Met in het achterhoofd dat God door Zijn Geest bezig is om de wereld, om ons, te vernieuwen. Ook al kom je niet meteen tot maximale openheid, we moeten reëel zijn, je kunt wel een begin maken. Wie weet waar het op uitloopt.