Maandag 3 juli 2006

Een zinderende zon veroorzaakt deze dagen een loom gevoel in de lage landen. Tenminste, zo vergaat het mij en velen met mij. Afgelopen zaterdag konden we hier nog aan ontsnappen door vroeg in de morgen de auto te pakken en naar de rand van Nederland af te reizen: Katwijk aan Zee. Een heerlijk windje gaf enige verkoeling, de rest werd gedaan door het zilte nat.

Wát een fantastische uitvinding is dat strand toch! Een regelrechte gave van onze Schepper aan zijn schepsels. Als ik ergens van kan genieten dan is het wel het simpele samenspel van zon, zand en branding. Met Job en Klaas (en deze maal ook Cor) de kust onveilig maken met een skimboard, met Marjan dollen in de golven, met Rik, Bart en Sam voetballen tot we erbij neervallen: Heerlijk! Om maar niet te spreken van het eindeloos in de zon luieren en koffiedrinken met Ineke... En verbranden. Ja, ook dat.

Deze keer was het mijn beurt. Had ik netjes mijn schouders, armen en benen ingesmeerd met het idee van: Kom maar op met die bruine kleur, ga ik bovengenoemde activiteiten ontplooien zonder mijn rug te laten insmeren... Als u zichzelf ooit hebt afgevraagd waar toch die term 'roodhuid' vandaan zou komen, dan zou mijn achterste ik u een eind op weg kunnen helpen.

Maar ja, na een zaterdag aan zee en een zondag om bij te komen moet er op maandag weer worden gewerkt. Dat geldt voor meer mensen ben ik bang. Toch plaats ik hier wel een kanttekening bij. Ik voel me als tuinder altijd extra zielig omdat veel zon en hoge temperaturen een explosie van het aantal bloemen en een implosie van de opbrengstprijs opleveren... Vandaar mijn uitspraak zaterdagavond richting mijn naaste familie: Als ik geen tuinder zou zijn dan zou ik best in een land willen wonen waar het elke dag zulk prachtig weer is. Maar ja, ik ben het wel, dus roeien we maar door.

Alle gekheid op een stokje: Het speelt wél bij me. Genieten van het mooie weer doe ik altijd met in het achterhoofd die gedachte van 'de bloemen gaan wel hard nu' en 'wat gaat de prijs doen?' Ik heb er mee leren leven.

Vanwege de weersvoorspellingen voor deze week hebben we toch maar besloten om het tropenrooster uit de koelkast te halen. Alleen, dat rooster begint wel erg vroeg... Want ja, als je gewend bent om in deze tijd van zes uur in de morgen tot half vijf in de middag te werken en je wilt nu de middag gebruiken voor siësta dan kunt u wel uitrekenen hoe vroeg de wekker 's morgens afloopt. Dat was dus om half drie hedenmorgen. En ook de komende dagen. We beginnen, geloof het of niet, om drie uur. Midden in de nacht, als onze lieve lezertjes nog op een oor liggen, dan zijn Aad, Jama en ondergetekende al bezig om er voor te zorgen dat mensen die in deze warme tijden liever een bloemetje dan een ijsje voor hun geld kiezen niet worden teleurgesteld. Waarvan akte.

We hadden er vandaag geen spijt van. Was het de eerste uren 16 graden in de kas, rond de middag stroomde het kwik uit tot boven de tropische grens van dertig graden. En dan is het lekker hoor, als je de deur achter je kan sluiten en een verkoelende douche kan nemen. En ik zal u eerlijk vertellen, ik heb net drie uur lang heerlijk liggen slapen.
Want een siësta, daar kunnen ze mij voor wakker maken.