Als we bij het Diaconessenziekenhuis aankomen blijkt P1 vol te staan. Dat wordt dus P2. En een eindje lopen. 'Weet u wat?' zeg ik 'Ik zet u er voor de deur wel uit. Dan ga ik hem daarna wel even parkeren.' Je moeder van 86 laat je immers niet onnodig meters maken. Voor de deur is het echter ook druk en ik zie geen andere mogelijkheid dan eventjes een taxistandplaats te bezetten. 'Nou,' zeg ik haar terwijl ik de handrem aantrek, 'dat wordt oorlog. Let maar op.'

En ja hoor, ik ben nog niet uitgestapt of achter me gaat een raampje open. 'Je staat op een taxi plek!' klinkt het in onvervalst Utregs. Ik kijk hem meewarig aan. Zou hij nu echt niet begrijpen dat ik even iemand uit moet laten stappen? 'Ik weet het, maar ik kan mijn moeder niet dat hele eind laten lopen, en alle andere uitstapplekken staan vol dus het kan niet anders. Ik ben zo weer weg.' 'Maar je staat wel op mijn plaats!' klinkt het nijdig. Ik zend hem een vernietigende blik, keer me om en help m'n moeder met uitstappen.

Ik weet het, taxichauffeurs hebben het niet gemakkelijk. Het is vechten voor een vrachtje. Dat blijkt ook wel als ik van mijn moeder hoor dat het bedrijf waar zij zich regelmatig door laat vervoeren van de markt is gedrukt door een concurrent die net weer iets minder rekent. Daar word je natuurlijk niet vrolijk van. Dat snap ik best.

Maar als je niet even wat begrip kunt opbrengen als je bij een ziekenhuis een half minuutje moet wachten omdat een familielid een oude vrouw uit de auto laat stappen dan ben ik snel met je klaar. En zeker als zo'n chauffeur even later z'n auto in de steek laat om binnen een kop koffie te gaan drinken. Of zou hij pissig zijn geweest omdat ik hem werk uit handen had genomen?