'Nou, zeg het maar, wie wil de eerste proeven?' Sam steekt z'n vinger op. 'Heb je wel eens eerder een oester gegeten?' Sam schudt van nee. 'Dan laat ik het zeewater er wel even uitlopen. Beetje citroen erbij?' Hij heeft inmiddels de schelp opengewrikt met het stevige oestermes en sprenkelt er een paar druppeltjes citroensap op. 'Asjeblieft. In een keer in je mond schenken, goed proeven en dan doorslikken.' Gespannen kijken we toe.

Ter gelegenheid van onze 22ste huwelijksdag moest er uiteraard gegeten worden. Al een paar weken was het de vraag waar dat etentje dit keer zou plaatsvinden. Uiteindelijk werd dinsdag de knoop doorgehakt, Eetcafé Facet in Rotterdam Hillegersberg. Voor Ineke en mij wel bekend, voor de kinderen niet, dus dat kwam prima uit. En een tafel voor negen was geen probleem. 'U bent van harte welkom!' Uiteraard.

Toen we binnenstapten zag ik hem al staan. Twee emmertjes voor z'n buik, waarvan een vol met oesters. Een speciale handschoen aan. En toen we goed en wel zaten kwam hij naar onze tafel toe. 'Goedenavond! Omdat kort geleden het oesterzeizoen weer van start is gegaan leek het ons een leuk en smakelijk idee om al onze gasten bij binnenkomst op een heerlijke oester te trakteren.' Juichend stond iedereen op van zijn plaats. Nou nee. Om mij heen zag ik vraagtekens op gezichten. Oesters? Hoe smaakt dat?

Ja, hoe smaakt een oester... Ik wist het, want ik heb ze weleens op. Ineke ook en die had haar buik er van vol. Maar onze kinderen? Nee, geen idee. Maar proberen kan altijd natuurlijk. Wie weet is het wat. Job ging nu tenslotte ook aan de mosselen en had hij vorig jaar al niet eens wijngaardslakken gegeten? Eet het en je weet het, dat blijft toch de beste manier. Die wijngaardslakken waren trouwens niet zo'n succes.

Oesters. In 2006 vierden we vakantie in de Vendée. De Belgische buren hadden oesters gezocht en gevonden en 's avonds deelden ze die met gulle hand uit. Klaargemaakt en wel. Ik heb er een paar op toen. De jongens kennelijk niet, anders hadden ze het nog geweten. En een paar jaar later nam mijn zwager er een aantal mee naar een verjaardag. Ook die slurpte ik naar binnen. Lekker? Mwa. Laat ik het zo zeggen: Als Kattukker heb je wat met de zilte smaak van water. Dan neem je de rest voor lief.

'Ik blijf wel een beetje in de buurt staan. Kijk, in deze emmer mag je spugen.' Hij wijst op de lege emmer naast die met de oesters. Voor alle zekerheid halen we het stokbroodmandje even weg. Je weet nooit. Sam vermant zich. Pakt de oester. Gooit het hoofd achterover. Slurpt het goedje naar binnen. Laat het even ronddraaien in zijn mond. Z'n wangen bollen op. Dan worden zijn ogen groot. Z'n gezicht vertrekt. En je ziet hem denken: 'Doorslikken? Dat nooit!'

Om een lang verhaal kort te maken: Job, Klaas en Rik slikken wel, maar lekker? Apart, dat wel. Lijkt me een goede omschrijving. En Sam? Misschien moet hij het over een paar jaar nog een keer proberen?