Een dode vrouw in Rotterdam. Tien jaar lang niet gevonden. Niemand rook onraad. Zelfs geen lijklucht. Gas, licht en water werd allemaal netjes betaald. De huur. Haar AOW kennelijk ook. Nergens gingen alarmbellen af. Zelfs haar dochter, zo schijnt vandaag in het AD te staan, had zich verzoend met het idee dat haar moeder onbereikbaar voor haar was. Eenzaam en alleen. Maar is het ver van ons?

Natuurlijk schrik je daarvan. Dat er mensen zijn die dus niet worden gemist. Je kunt het soms hebben op Twitter. Dat je iemand volgt die regelmatig een tweet de wereld in stuurt. Je reageert erop. Krijgt antwoord terug. Maar na verloop van tijd wordt het stiller. Zonder dat je het merkt. En als je dan je lijstje weer eens naloopt en je ziet zo'n naam staan dan denk je 'hé, tijdje niks van gehoord!' Je klikt op de naam en je ziet dat iemand al een halfjaar niets meer te melden heeft. Interesse verloren? Of...

Zou het zo in een straat ook gaan? Nee, niet in een dorp. Daar komt dat niet voor. Daar kennen de mensen elkaar nog. Leed kan enige tijd verborgen blijven, huiselijk geweld of huwelijksproblemen, maar een dode niet. Maar in de stad? Soms ken je niet eens je onderburen. Zolang je geen last van ze hebt gaat het goed. Toch? Maar het kan dus ook té stil zijn.

Anderhalf jaar geleden kwamen wij als familie er bij toeval achter dat een schoonzus was overleden. De vrouw van mijn oudste broer. En dat gebeurde pas een paar maanden later. Al jarenlang geen contact meer met hen. Er was teveel gebeurd. En ook nu geen behoefte om banden aan te halen. Teveel teleurstellingen. Gebrokenheid. En dus blijven brieven onbeantwoord.

Er woont nu een man alleen, ergens in Nederland. Hij zal rouwen om zijn vrouw. Hoe het verder met hem gaat weet ik niet. Ik voel pijn en ik ga ervan uit dat dat wederzijds is. Maar elkaar naderen? Ik ben bang van niet. Er komt een dag dat hij er ook niet meer zal zijn. Ik hoop dat hij buren heeft die naar hem omzien.