Zaterdag 15 juli 2006

De titel zegt het al, gisteren was de nationale feestdag van het Franse volk. De hele dag trok er een gestage stroom auto's door het anders zo rustige Coex, op weg naar Saint Gilles Croix de Vie (in het vervolg Gilles). In deze badplaats zou het namelijk gaan gebeuren: een groots vuurwerk om 23.00 uur.

Omdat ook ons gezin niet vies is van het betere knal en flitswerk, helaas is er voor het echte werk aan het eind van het jaar geen budget meer over, togen ook wij aan het begin van de avond westwaarts. In Gilles aangekomen bleek al snel dat er een eindje van het centrum geparkeerd moest worden. De benenwagen deed dienst om verder te komen.

Omdat we nog niet gegeten hadden besloten we een pizzeria op te zoeken. In een drukke winkelstraat konden we plaatsnemen op een buitenterras. Een vriendelijke madam hielp ons aan cinq pizza quattro stagione en trois crepes met suiker. Jammer genoeg voor Marjan en Klaas en in mindere mate voor Ineke en Job was ook de ansjovis in ruime mate op het brood aanwezig. Voor mij betekende dat een extra pizza uiteindelijk...

Daarna, het was inmiddels negen uur geworden, begon het grote wachten. We bezochten daarom de plaatselijke kermis en vergaapten ons aan bezoekers die met een hijskraan probeerden om een knuffeldier of pop op te pikken en in de laadbak te deponeren. Tevergeefs uiteraard. Telkens wanneer je dacht dat de grijper beet had verdween de kracht uit de armen en viel het kleinood terug op de balletjesvloer. Onbegrijpelijk dat mensen hier een euro per keer voor over hebben... Het deed me denken aan de kermis uit mijn jeugd. Ook ik hengelde toen naar glimmende horloges met hetzelfde resultaat als de Franse hebzuchtigen.

Zelfs de muntschuivende bulldozers van toen waren present, zij het in andere vorm. Opvallend dat vooral vrouwen van middelbare leeftijd vol vuur aan het spelen waren. Het leek het casino wel.

Om elf uur was het eindelijk zover. En ik moet zeggen, ons wachten werd ruim beloond! Een 20 minuten durende vuurwerkshow ondersteund door muziek varierend van Abba tot Village People tot Franse grootheden van nu. Een combinatie die mij, met Sam op mijn nek deed swingen en kippenvel bezorgde. Geweldig!

Om kwart over twaalf hebben we de auto buiten de camping geparkeerd en zijn lopend (wat volgens mij uiteindelijk meer herrie maakte...) naar onze bedjes gegaan. Een ervaring rijker. En erover nadenkend of het gefluit van Job na afloop omdat hij het zo mooi vond door een boos kijkende Fransman nu anders werd opgevat...

Om even op wat vragen in te gaan: In het restaurant op de camping staat een internetpc waarop ik nu tik. Met een laptop kun je eventueel ook draadloos internetten. We betalen 7 euro per uur, vandaar dat ik de smeekbedes van Job en Marjan om te mogen msnnen naast me neer heb gelegd.
En Coby: We blijven hier twee weken, dus de helft zit er op...