Mensen zijn eigenwijs. Of laat ik het bij mezelf houden: ik ben eigenwijs. Nee, nu niet meteen zeggen dat het wel meevalt, het valt niet mee. Ik weet dat ik goed m'n best doe om het te verbergen, haast niemand merkt het , maar het is er dus wel. Die eigenwijzigheid bedoel ik. Hoe wil je het anders verklaren dat je na tien maanden pas naar een fysiotherapeut gaat met je stijve rug?

Het was de zaterdag dat we massaal het ijs opzochten. Het kon nog net, de dag daarna zou de dooi invallen. Op de Rotte was een baan geschoven. Maar het ijs was op sommige plekken doorkliefd met scheuren. En in één daarvan bleef mijn schaats vastzitten. Met een ontzettende klap tot gevolg. Zoals ik al schreef, alles deed zeer.

Maar ja, je bent geen aansteller en dus ga je door. Die middag niet hoor, de pret was voorbij. Maar de dagen en de weken daarna wel. Iemand die niet eigenwijs is maakt zo snel mogelijk een afspraak met een fysiotherapeut. Deze jongen niet. Die denkt bij zichzelf: Ach, het trekt wel weer weg. En dat deed het wel hoor. Maar dan kwam het een paar dagen later gewoon weer terug. En oefeningen doen? Nee, daar heb ik een broertje aan dood.

Totdat ik twee weken geleden het licht zag. Want ja, als je bij het oprapen van iets dat op de grond ligt opeens niet meer overeind kunt komen, dan moet je wel. En dus maakte ik een afspraak bij de fysiotherapeut. En lag ik een dag later al op de behandeltafel. Gerustgesteld, dat wel. Na enkele oefeningen had hij namelijk al gezegd dat ik niet direct bang hoefde te zijn voor een hernia. 'Dan zou je dit allemaal niet kunnen doen.' Heel fijn.

Vervolgens ging meneer mijn rug masseren. Op de plek waar ik de pijn voelde. Een bindweefselmassage. Nou, dat heb ik geweten. Hij nam mijn huid maar heel losjes tussen duim en wijsvinger zei hij. Geloof me, het voelde alsof hij me bont en blauw wilde knijpen. Ik heb nog nooit zo'n erge hekel aan iemand gehad als die middag. Het is dat ik op mijn buik lag maar anders had ik hem een knal voor zijn hoofd gegeven. Verschrikkelijk.

'Ik denk dat het de komende dagen een beetje beurs zal aanvoelen.' Ja, me dunkt. Goeiendag zeg. 'En de volgende keer zal het waarschijnlijk wat minder gevoelig zijn.' Nou, dat is voor hem ook te hopen ja. Ik had hem beter niet kunnen vertellen dat ik er al mee liep vanaf eind januari. Ik zie het aan zijn ogen. Zijn wraak is zoet. Dat blijkt wel, want even later komt de genadeklap: 'En ik geef u ook meteen wat oefeningen mee.' Nee...